Bedreiging .

Het luisterd heel nauw,heel zorgvuldig zoals ik ontvouw,zoals geen enkele waan naar voren schuift ,waarin het meeste is gezegd en beschreven, in wat er kan ontstaan in mijn gedreven schrijven.In de weldaad die het heeft, mijn handeling in wat het geeft, nu pas kan gaan voelen dat de back-up die schijnbaar iedereen heeft.Zoals kinderen die weer een kleinkind geeft,altijd iets door kan geven in wat is geleerd van de ouders. Van grootouders daarvoor, waarmee ik mij nooit heb kunnen verbinden.Al mijn zussen en broer hebben kinderen,waarin de kleinkinderen nu zijn gevormd om bij oma en opa te gaan logeren.Ik heb dat nooit gekend, dan het alleen zijn te accepteren,dat zelfs al mijn nichten en neven helemaal niet ken en al vroeg uit het gezin werd verdreven.Werd gezien als een bedreiging als een los stukje zand,nergens in heb gepast,dan alleen te weten dat ik besloten had, om niets door te geven van wat ik had kunnen ontvangen.Het heeft wat voeten in de aarde gehad,veel heb moeten zien, dat door mijn gevoeligheid die ik heb, bijna een opoffering bleek te zijn,mij altijd buitengesloten heb gevoeld,wel geprobeerd om terug te vechten,maar aangezien niemand heeft getracht om werkelijk contact met mij te zoeken.Ik leg mijn sabel neer en schuivel wat naar voren, om dat wat ik kan vertellen, geen enkel verwachten in wat het krijgt,niets kan verzachten dan wat ik nu weet wanneer naar mijzelf schrijf.Het is een duidelijk gegeven dat mijn blauwdruk die ik heb, wat in een dikke mist zou kunnen veranderen, nog geen reden blijkt te zijn om mij zo te laten vallen.En begrijp ineens dat het vastklampen naar de ander, mijn bodem is geweest, om niet te willen voelen hoe het voor mij is geweest om dat te kunnen veranderen.Ik ben nu al een hele tijd alleen en ben daar aan gaan wennen,maar ondertussen ook mijn tijd eens neem om eens te kijken wat het heeft gedaan.Niet vanuit een slachtoffer schrijf,maar in dit moment het de aandacht vraagt.Ik ben gepokt en gemazeld,heb de achterkant van het gelijk kunnen zien.Heb keuzes moeten maken,heb moeten loslaten en steeds ben blijven voelen, dat het raakt in wat het kan zijn,niet in een overleven wil gaan staan,maar de bevrijding te voelen, die waarschijnlijk heel lang duurd om dat te omarmen.De zorgvuldigheid die ik heb, heeft ook hiermee te maken,waarin de onzorgvuldigheid naar mij nu weet compenseren.Dat als ik niet zou schrijven of spreken,als ik niet mijzelf belangrijk maak,dan zou ik kunnen verwezen in het verstaan.Dan op eieren gaan lopen, gaan schreeuwen om aandacht die ik  nodig dacht te hebben en soms nog steeds een beetje heb.Dat in het contact met de ander, altijd kan voelen in de eenzaamheid die het krijgt,mij meer laat krimpen, mij klein kan voelen en altijd denk dat ik een bedreging ben voor de ander.Het is gezegd in dit moment,waarin mijn tranen willen stromen, waarin ik erken dat ik eindelijk kan zien, dat de bedreiging die ik kan voelen mee heb gedragen tot op dit moment.Tot wat ik kan geven aan mijzelf ,in het schrijven en spreken,in de toelaatbaarheid van schrijven, het ineens naar boven komt,en blijkbaar ben gaan zien in de aandacht die ik geef mij niet meer verdeeld hoeft te voelen,niet meer als een uitzonderlijkheid wil blijven zien,maar de gave heb van delen.Van durven staan,mijn eigen hand kan pakken en kan troosten netzolang, totdat ik heb begrepen dat ik geen bedreiging ben,maar een liefdevolle vrouw.Al mijn tekortkomingen heb gevoeld ,maar daar niet in blijf hangen.De duidelijkheid mijn tranen doet bewegen, om te buigen naar mijzelf. In de vriendschap die ik heb verkregen met mijzelf.Soms open kan breken in de woorden die ik schrijf en mij dankbaar kan voelen,niet meer hoeft aan te passen aan geen enkel besluit,maar dat de pijn op mijn borst nu is verdwenen,opgelucht terug kan lezen,mijzelf even wieg,even laat wentelen in wat het kan zijn, om de bedreiging die ik altijd heb gevoeld kan transformeren in mijn komende tijd.
Dank je wel lieve schat voor het besef van dit beschrijven,dat als dit toe kan laten en zelfs kan posten en kan laten zien, wat er kan gebeuren in elk moment, vanuit het besef dat ik vaak alles alleen heb moeten doen. Daar mijn gevoel over wil uiten,niet als een bedreiging  wil zien,maar het kunnen duiden, wat een bedreiging  zou kunnen zijn en het mij, een prachtige bevrijding zou kunnen geven. 💗