Zoals vandaag.

Het soms zo gek kan voelen, dat plots vanuit een bijzonder moment, ik ineens kan ervaren wat een impact sommig ervaren op mij heeft gehad.
Mijn bedreiging naar de ander had beschreven.Zodat de woorden die ik schreef moest gaan beleven in de aandacht die het vroeg.Mijn vermoeide ogen raadzaam mijn huid liet voelen, hoe zorgzaam sommige momenten zijn.Hoeveel aandacht iets moet krijgen om te kunnen ervaren, dat in het genoegen wat er speelt, het raakvlak kan hebben om werkelijk iets te ondergaan.Het gaat voorbij in alle herinneringen die bestaan,maar het echte binnenkomen in wat ik kan verstaan, geeft een hele andere kijk in mijn beleven.Oude wonden blijven werken als mijn aandacht verslapt,als ik het idee kan hebben dat het achter mij ligt.Maar in sommige momenten juist iets vraagt om de bodem die het heeft naar buiten te gooien.Naar buiten in de frisse lucht, waar het kan verdampen, net zo snel als in mijn delen, het in rook op zou kunnen gaan.Maar niets is minder waar, dan te aanvaarden, dat naast de hemel er ook een hel bestaat.En moet lachen terwijl ik dit schrijf, vanuit het besef, dat niet alle delen in wat ik vertel ,met iemand is te vergelijken, in de kruistocht die ik zet en soms een flinke doorn kan voelen.Al struikelend vertel hoe ik mij kan voelen, waar een vast thema  terug kan komen en mij kan laten zien nu ik wat ouder ben geworden en de tijd ook heb, om te mogen  zien, dat de invloed van een verleden toch veel meer tijd vraagt in wat al heb laten zien.De tijd heelt alle wonden wordt er wel eens gezegt,maar bij nader inzien ik ook zeker kan voelen wat het met mij heeft gedaan,heeft gezet in een vruchteloos vragen en het morgen weer anders zal ervaren zoals vandaag.