Rozen.

Met een duwtje in de rug
om te blijven ervaren,
in wat het duid ,om in een stilte
die mij omringd,zich heeft verplaatst,
naar de nestor van bevinden,
waarin de eeuwigheid ontstaat.
In het welkom durven zijn , met de bloemen die ik pluk,
zorgvuldig zijn gekozen,vanuit het gebaar
die ik laat zien,dat in een eenvoud
van wat rozen,
meer kan zeggen over
de stilte die ik voel,
over de lege velden,waarin ik loop,
en mijn compassie om te delen
vanzelf naar buiten komt.