Open vouwen.

Het gewicht wat  zou kunnen hangen aan de wilgen,aan de takken van de bomen, die krommer zijn gaan lijken, omdat het gewicht door de bladeren doen bezwijken,die als lange slierten de weg aanwijzen, in de vorm die het heeft gekregen.Meer op een overkapping is gaan lijken en mij bevindt onder de schaduw van een boom. Die de geur van de vroege ochtend  geeft en ook zie, hoe stil de wind weer is gaan liggen,geen enkel blad beweegt,geen enkel zuchtje iets verstoord,dan alleen te ervaren wat het met mij doet.Langzaam de wereld zie ontwaken,zoals ik dat kan zien,waarin ik mijn ramen open heb gelaten om te kunnen ervaren,dat de aandacht die het vraagt, zich weet te wentelen in mijn kijken hoe mijn dag begint.Zo zeldzaam rustig het kan beklijven en mijn lijf daarop reageerd.Ik doe wat stappen naar voren en beweeg mij als een mooie vlinder door mijn ruimte heen. Die mij verteld,hoe spaarzaam in sommige momenten mij ook deze ervaring geeft. Kan blijven kijken hoe de lucht verkleurd,hoe de mist heel langzaam op zie trekken,hoe het scheelt wat mijn beleving kan hebben in de weldaad die het heeft.Mij bewust ben geworden van de stand,dat niet alleen mij kan openen,maar ook waar ik voor sta.Dat terwijl ik schrijf, ook aan kan geven aan mijzelf, hoe het dragen in de energie van deze dag,mij vaak doet beseffen dat ik weinig nodig heb, om in het ervaren waarin ik mij bevind, de uitloop heeft gekregen om te kunnen genieten van dit moment.Van het samenkomen in wat telt,de weg die ik bewandel zo voor mij is weggelegd en in feite niets hoeft te veranderen,niets mij nog in de weg ook staat om te kunnen beschrijven, daar waar het mij om gaat,in het zegevieren van mijn schrijven.In het kunnen behouden zoals het gaat, alsnog geen enkele wrevel is te bekennen,geen enkel terughoudendheid,dan alleen te beseffen dat wat ik schrijf, mij voordurend kan laten zien,dat hoe het zich verhoud. In de komende tijd als een gouden rand terug blijft kaatsen. In het zonlicht waarin ik sta,mijn handen gewillig zoals zij zijn, mij weten te brengen in de oase van zeldzaamheid.Waarin mijn kruin soms wel eens openspringt om te kunnen ontvangen,van het licht waarin ik sta.Om te kunnen verstaan dat de richtlijn die het kan hebben, niets anders is dan te gaan zitten voor het spiegelend effect.Waarin mijn schrijven naar  mijzelf zo afgerond staat te wachten,zo verfijnder mijn beleven is geworden.Zo daadkrachtig in wat het kan zijn, om in constante lijn te blijven vertellen,dat het kwartje wat allang is gevallen, nu meer op een euro lijkt.Nog meer kan laten zien dat mijn inhoudelijk durven zijn,alle kans ook heeft gekregen, dat er in mijn delen de flow ook kwam. Vanuit een beweging die ik voel,die ik al meerdermalen heb mee gemaakt en ook heeft laten zien,dat het  een kwestie is van een  bevinden.Dat wanneer ik schrijf en mij laat leiden in wat er komt,zo vanzelfsprekend in wat het lijkt en ook dacht om mij op een andere manier te promoten.Maar bij nader inzien uiteindelijk toch mijn blog de voorkeur heeft.Omdat de bekendheid naar de ander niet volstaat,niet meer kan passen in hoe het gaat, als ik alsmaar zou moeten weten om zo te gaan schrijven,dan rekening ga houden en niet meer bij mijzelf blijf.Omdat in dit fenomeen,waar alles wat veel zachter is geworden,als een warme kruik om mij heen kan vallen, echt laat weten dat in ieder moment dat ik schrijf, alles ben vergeten,alles een andere ervaring krijgt.Alles op de juiste plek nu is gevallen en mij niet meer bezig hou met oude herinneringen, die alle last vanuit een lijden heeft laten zien,dat door mijn schrijvend ervaren ik steeds iets anders kan laten zien.Iets anders altijd een bepaalde aandacht vraagt en  daar naar wil kijken.Daar het mee wil doen en  bezig ben om het bijzonder geheel naar voren te schuiven.Naar wat er kan gebeuren als ik naar mijzelf schrijf en blijf genieten.Als ik zie en voel hoe mijn ervaren zo veel zachter is geworden,zoveel meer dan alle miljoenen bijelkaar.Waar alle zegeningen die ik tel, mij tegoed doe aan het vele openvouwen van mijn eigen schrijven.