Gewoon..

Het is zo gewoon geworden,alsof het altijd bij mij is gaan horen in alles wat ik zeg ,in alles wat ik kan ervaren in mijn eigen taal,in al het ontdekken,waar het om gaat,waar de schoen heeft gewrongen,waar de tijd die ik neem, om in mijn kalmte te komen,in mijn eigen taal,die doorgaans als een wervel van ontvangen mij terug heeft gezet naar mijzelf.En dan weet te vinden dat het gewone voor mij is neergelegd en als een deken in een zachte landing over mij heen kan trekken en het mij verbind in dit moment.De voortgang in mijn schrijven in wat er kan ontstaan, zal altijd bij mij blijven,zal altijd de kans weer pakken om te zien hoe mijn dag kan ontvouwen in wat ik aan mijzelf steeds schrijf.In wat er mag ontstaan,dat mijn bewegen in mijn taal het voorrecht heeft om de aarde te laten bewegen,om mijn gedreven taal te laten zien, wat het voor mij betekend om zo gewoon te geworden,zo van mij ,zo als vanzelfsprekend mij bevrijd van alle conditioneringen,van alle oude pijn,van alle verwachtingen die er niet meer zijn.Daar waar een sluis kan openen en zich ook weer sluit,omdat het gewone in wat ik schrijf zo welkom kan heten,zo omarmt in het delen naar wie ik ben.Zo wijselijk een besluit kan nemen en kan ontstaan in de mededelingen van vandaag,waarin het gisteren weer verdwijnt,en morgen niet kan ervaren, omdat ik in dit moment verblijf.Mijn lege maag kan vullen door het ontstaan in het schakelen, hoe het kan gaan, dat de voortgang van vertellen in eigen stand is neergezet. In eigen weten dat het nu gewoner is geworden in alles wat ik zeg.Ik proef geen oude stukken en verlang niet naar een ander moment,maar ben klaar met het zoeken in wie ik ben.Ik heb mijn bron gevonden waar de stroom zich diend,waar ik mijn voeten kan zetten in weer een nieuw gebied.Waar ik niet hoef te kijken naar wat ik mis,maar wat ik heb gewonnen in wat er is.Het zeldzame in wat ik zie ,in wat ik kan ervaren,dat in het bereiken van mijn eigen taal ,daar mijn taal is gevonden en kan koesteren waar het om vraagt.Mijzelf op de schouder kan kloppen, door mijn stem te beluisteren in de stilte die dan komt en niets meer terug hoeft te halen in wat ik niet verstond.Het is een compleetheid van delen, een wonderlijk fenomeen,dat als ik blijf schrijven en luisteren, het steeds gewoner blijkt ,in het ontvouwen van elke dag,van elk pluisje die ik zie dwarrelen, waarin mijn kalmte die ik heb ,in het gewone neer kan zetten,in de eenvoud van een erkennen, dat wat er ook gebeurd,het gewoner via mijn eigen bron weer terug heb gevonden,weer terug is gezet, zoals kinderen kunnen spelen en niet doen alsof,maar altijd laten blijken dat de blikken die zij krijgen eigenlijk door alle projectie's zijn ontstaan.Terwijl als ik weet te luisteren naar mijn eigen klank,mij als een kind kan voelen,zo open en speels,zo vanzelfsprekend geen vrees,maar een blijschap kan ervaren,in bomen wil klimmen,wil genieten van de dag,mij niets aantrekken in wat volwassenen willen,maar gewoon mijn eigen gang te gaan,zoals ik inmiddels heb geleerd door mijn eigen taal.Door te blijven ademen naar mijzelf ,naar hetgeen zich aandiend in mijn schrijvend geheel en dan kan ervaren hoe gewoon het is, om iedere dag deze aandacht aan mijzelf te geven in het gewone wat er kan ontstaan.In mijn taal die ik heb en ook weet te behouden, in alles wat mij overkomt in al het gewone wat is gezegd in het laten ontstaan.