Oktober.

Er valt een verwaarloosd blad vlak voor mijn voeten,ik raap het op en zie de nerven als aders door mijn handen glijden , in hetgeen als verloren te kunnen beschouwen,te kunnen zien welk een waarde het heeft gekregen, dat dit stukje blad heeft gediend om mij die zuurstof te geven en als heel natuurlijk de boom heeft losgelaten, om alsnog de voeding aan de aarde te geven en daarin kan zien, de cirkel van het leven.Ik buig wat naar voren,en zie de kastanjes liggen,ieder met een andere vorm.Zo glad en glimmend ,zo uidagend het kan zijn om ze te gaan rapen,en te gaan verzamelen,maar weet net op tijd dat het de vruchten zijn om voort te planten,om net zo'n grote boom te worden wat kastanje bomen kunnen zijn.
De intensie die ik voel in de overgang van de natuur,ook kan laten zien hoe nu weer de ocktober maand is begonnen.Heel vochtig met veel wind, de regen niet uit kan blijven en ik toch ga wandelen om weer te voelen de overgang van buiten naar binnen te keren en dan kan zien, dat in de verandering die ik zie, in de natuur, ook mijn verandering kan ervaren, met mijn deelname aan het leven.In de wisseling die het kan geven en mij verrast om opjectief te blijven,om te blijven staan waar ik het liefst in ben.Ook al sta ik met een hand vol kastanjes en zou ik wensen voormijzelf dat alle illusies die ik heb gehad,haar plek nu heeft gekregen.Maar dat ik wel merk, dat wanneer de herfst echt is door gedrongen, ik mij totaal weer anders voel.Het is een opgewekt naar binnen kerende effect,dat in mijn ervaren van dit moment ,geen enkele herkenning van de zomer is te vinden.Geen enkel houvast zou kunnen hebben, dan mijzelf alleen te herkennen in de natuur.In het wuiven van de takken die ook wel voelen dat de nuttigheid die het kan hebben, om het bladverlies te kunnen voelen in het dragen van een boom.De stam als een anker ook kan laten zien,hoe de stevigheid van stilte meer kan doen, dan te bewegen, waarin de wortels kunnen laten zien, die mijlen ver zijn gaan vloeien onder de grond, waar ik op loop en zo verankerd zijn gaan liggen en kunnen wachten tot elk moment.Wanneer er vanuit een stilte kan worden gekeken,dat het veel beter is te doen om in feite alleen maar te kunnen accepteren, dat het is zoals het is.Dat ik bezig ben, om de herfst te omarmen en dat op mijn eigen wijze ben aan het doen.