Tijd en Wijlen.

Bij tijd en wijlen ik naar achteren stap, net zoals het maken van een schilderij, soms afstand neem om te kijken of het klopt, of de strepen die ik zet zijn te vergelijken wanneer ik spreek,wanneer ik zeg dat in mijn delen de winst van overkomen, hoe de taal die ik heb niets anders kan doen dan te voelen welke kant het beste lijkt.Welk invloed het kan hebben zoals ik kan kijken in de verdamping die het heeft, eigenlijk een illusie zou kunnen zijn, waarin mijn taal mij begeleid naar elke kant van ontmoeten.Dat het voordeel die het krijgt niemand hoeft te ontmoeten terwijl  schrijf.Terzijnertijd de spiegel geeft van kunnen ontvangen,van kunnen zien dat het stofje wat ik voel,heel zacht ligt te sudderen tussen neus en lippen door.Tussen wat de mogelijkheid kan geven om te delen wat ik wil,maar ook besef dat niet alles wat ik ervaar mee kan geven aan de ander.Het is een feit, met zoveel woorden kan beschrijven dat als ik mijzelf kan volgen in weer een nieuwe reeks,  merk ik wel, dat mijn verwoording in wat het geeft, waarschijnlijk nooit genoeg zou kunnen zijn.Nooit de taal van een ander zou kunnen beminnen.Immers, door wat er is te lezen, mijn eigen bereidheid in wat ik schrijf, nooit een beroemdheid kan worden omdat ik zie, hoe mijn intelligent vermogen eigenlijk heel eenvoudig blijkt te zijn.Gewoon zoals het is ,zoals de winter straks kan komen,ondertussen de kou heb omarmt, waarin mijn aanpassing die ik kan hebben volslagen natuurlijk blijkt te zijn.Geen wetten en mazen,vele maskers heb afgelegd,niets meer hoeft te dragen dan alleen te kunnen vertellen waar ik ben.Geen enkele zijwaartse stap kan zetten,maar het leven neemt, zoals het komt.Jezelf te verenigen met jezelf, schijnt de vernieuwing te kunnen hebben,een doorgewinterd zijn,een vlo in een pels,een eigenheid in een missen kan zetten.Dan alleen de tocht kan voelen hoe het moet zijn om dit te vertellen.Dat naar alle waarschijnlijkheid mijn beleven in mijn taal soms de overdracht kan brengen, hoe schraal de kou ook is,mijn botten de aandacht vragen en als ik mij niet vergis, wat nog moet blijken, dat in de reden dat ik schrijf, niets anders kan vertellen dan wat is beklijft. In een rust kan zetten,in een kalmte die ik wel ken,misschien wel moet wennen dat het zo is en kan zijn,dat de sterren aan de hemel diegene zijn die gaan twinkelen als ik er naar kijk.Als de eenvoud van het verstaan recht in mijn ogen kijk en dan pas kan ervaren, hoe het is in de mateloosheid die ik geef, het terug verdiend in wat ik lees.En zo verder kan benoemen,het geen titel draagt,maar een oorkonde, misschien een medaille waar het glinsteren niet alleen voor de sterren bestaan,maar ook voor een mooie gewoonte die ik laat zien.Laat weten aan andere,laat schijnen, dat het licht die het draagt, voor mij de betekenis kan hebben, om hier bij tijd en wijlen,  mee door te gaan...🙌