Wat mij diend.

In het beschrijven wat het brengt om de waarde die ik dacht te hebben, niet van  mening zou kunnen veranderen en alleen moet bekenen dat terwijl ik schrijf, het geduld en mijn liefde samen kunnen komen,samen hand in hand, voor mij een sprookje is verbroken,een kunnen zien, dat ik mij had laten beïnvloeden door wat ik nu zie, hoe de verbetenheid  in zelfrealisatie ik nu anders zie.  Daarin ook een mooie verandering in zou kunnen komen.
De herinnering die wat vager wordt als ik soms nog even kijk hoe het is gekomen,hoe mijn schrijven mij heeft bevrijdt en heeft laten zien,dat mijn kwaliteiten als een kwaliteit ook wordt gezien en niet als een mooi omhulsel naar publiek.Niet als een vergevorderd verpozen,maar gewoon in wat ik voel.In wat de verbreding in al mijn ontvouwen zou kunnen doen,Zoalsde afstand die ik eindeljk voel en liefdevol kan laten weten, dat wat ik schrijf, vanuit mijn kunst van creëren, verder door kan leven in al mijn uiten in wat ik uiteindelijk laat zien.Dat vreugde en verdriet in het pijnlijk ondervinden, dat niet de ander, maar ikzelf mij uit een ervaren trek, die mij geen voeding meer zou kunnen geven.Die mij heeft laten weten dat alleen zoals ik schrijf,er geen ander hoeft te zijn om dat te delen.Geen enkel bewijs zou kunnen leveren dan alleen wat er kan ontstaan, dat aan mijzelf weet te geven.En stap eindelijk ergens uit,met de moeite die ik heb gevoeld,soms met pijn in mijn hart,af en toe nog even terug heb gekeken in hoe het was,hoe mijn schrijvend beleven was begonnen,hoe mijn taal naar voren kwam.Hoe ik ben gaan geloven dat ik anders was,dat in de ontdekking van mijn schrijvend beleven de ervaringen die ik had,nu achter mij kan laten. Omdat het niet meer past in mijn eigenheid van schrijven. Mijn zelfstandigheid iets anders vraagt. Blijkbaar heb moeten verwerken dat mijn anders zijn, zo bij mij hoort,zo vanzelfsprekend iets aan heeft geduid, iets heeft willen laten zien,maar nu op een punt ben gekomen dat wat mij diend mij ook zal volgen........☀