Verboden Terrein.

Het onderzoeken in hoe het komt dat in mijn verschillend schrijven tot inzicht komt, dat in het ontstaan waar zoveel puurheid is te vinden,waar de rangen die er zou kunnen zijn nergens nog is te vinden .Nergens een bord ook staat van verboden om te voeren,verboden terrein, vaak de uitnodiging ook is om het wel te betreden.Om de nieuwsgierigheid die ik heb, mij juist kan triggeren naar iets groots,naar wat het kan geven dat nu ik wat ouder wordt het niets meer kan schelen, dat het sacrale in wat het geeft, een bewustwording kan zijn en zich leent wat niet in geld is uit te drukken.De rijkdom die ik bezit en blijf delen op mijn blog, omdat ik misschien wel zit te wachten totdat het werkelijk gevonden wordt. Totdat ik voel hoe de lijnenspel die ik heb gezet door kan worden gegeven, naar de reeks van  ondervinden,dat niets hetzelfde blijft en kan delen wat ik wil,maar ook wel voel hoe de stevigheid bijna een verboden terrein is gaan worden.Het uitzonderlijke altijd blijft, in het verheugen hoe mijn waarheid die ik heb gevonden zo duidelijk aanwezig is.De logica's die ik heb, uiteindelijk niet over kan brengen naar de ander.Jammer genoeg in wat ik deel, en toch mijn zekerheid hier niet  vanaf kan hangen.De rots die ik zie,de paden die ik heb gemaakt,de terugkomst in mijn vertellen.Niets belangrijker maakt, dan wat ik kan voelen terwijl ik schrijf of spreek en niet een ander daarmee kan overtuigen.Niet dat dat persé hoeft, maar zou het zo leuk vinden om met meerdere te delen.Om te spelen met de elkaar,om te luisteren in wat er werkelijk wordt gezegd,wat er werkelijk speelt en kan vertellen vanuit een eigen taal die alleen kan ontstaan waarin de serieusheid naar zichzelf af kan rollen en dan kan zien, hoe het verboden terrein waarop ik loop,niets verboden is,niets heeft om handen, dan alleen te luisteren naar zichzelf.Waar de passie die ik heb, kan blijven delen ,kan blijven zien als een mooi geheel,dat mijn kunst van schrijven ik steeds meer zie als een blijvend experiment,als een bevlogen tijd waar het terrein waarop ik loop, de vrijheid zal blijven hebben. Geen enkele verbodenheid is te zien dan alleen mijn passie om te delen, om de gewilligheid naar wat ik voel, in allerlei stukje laat kantelen,laat bevriezen en ontdooien,soms weer wat epistels weghaal,soms bij nader inzien de zinnen zet op alleen maar mijn schrijven.Mijn eigen terrein waarop ik sta,geen enkel bordje is te vinden, dan alleen een welkom, om eens te beginnen waar ikzelf de mooiste anker heb neer gelegd. Om te blijven staan in alles wat verboden leek en dat juist heb kunnen betreden, om te kunnen zien,dat in mijn schrijven in wat het diend, op deze manier alleen maar door kan geven.