Niemand.

Niemand houd mij tegen om te schrijven in wat er komt,dan het persoonlijk nemen in wat onstond ,in eigen beleven door wat ik voel, om in mijn eigen taal te blijven,waarvan ik weet dat de vrucht open is gebroken op een speciale manier,dat in het geven van geen enkele reactie mij doet beseffen dat mijn taal zich heeft gevestigd in wat er komt.Geen bruikbaar mengen waarin mijn kleur nu anders wordt,waar mijn eigen intelligentie belangrijk is, vanuit het oogpunt in het willen delen naar mijzelf.Niemand kan bepalen hoe het voelt om als een stoptrein te dienen en mijn schrijven blijft ontstaan,ook al weet ik beter, dan mijn beschrijven in mijn eigen taal, door zal blijven gaan zoals het mij blijft dienen en niemand daar iets aan kan te doen.
Niemand zoals beschreven, in het erven van het goed ,van mijn eigen beleven, wie ik daarin ontmoet, kan ervaren zoals ik dat kan doen,kan beleven in een fatsoenlijk doen en standaard blijf weten dat de tijd die ik neem aan niemand is gegeven ,dan  aan mijzelf alleen.
Niemand zocht spijkers op water,niemand kon zien hoe het voelt in het moment van schrijven,in het delen wat ik doe,wat ik laat staan om nuchter te blijven in al wat ontstaat.En weet nu zeker dat waar het om gaat, heel verstandig te blijven in wat het raakt, om niemand te kwetsen vanuit het schrijven naar mijzelf.Om eerlijk te blijven zoals het komt en mij nooit richt naar de ander,soms in de gelegenheid komt om eens werkelijk te vertellen wat het doet, om mij te kunnen herstellen in mijn moed van schrijvend beleven,dat er niemand is om  terug te vallen, omdat ik dat doe met mijzelf.
Niemand is precies hetzelfde,niemand spreekt mij aan,niemand kan mij vertellen hoe het kan gaan  in het delen naar mijzelf.Het komt en het gaat,het heeft geen kop of staart,geen mooie franje,geen idiologie,geen zonderlinge buigen,naar alles wat ik voel.Ik sta op eigen benen,ik sta in mijn eigen veld,waar de vogels door de droogte zijn verdwenen,waar de muizen gaten blijven maken, in wat er wordt verteld.In wat keerbaar kan worden in wat leerzaam kan zijn,om toch te blijven delen in wat ik schrijf.
Niemand neem ik iets kwalijk,dan behalve mijzelf,in mijn eigen ontdekken ,dat dit schrijven beter bij mij past,en alleen de overtuiging naar mijzelf kan voelen in wat er is en was.En in feite niemand nodig heb om dit te doen.

Blinde Vlek.

Ik heb nog even gekeken naar een felle klank, die voor mij in het hard zijn van het verblijf , zoveel kan vertellen dat ik opgelucht naar mijn eigen gevoeligheid  kan kijken dat ik zo anders ben.Om niets te overschreeuwen,dan alleen het besef, dat ik mijn eigen kaarten trek en zonder het te willen, mijn liefde voor mijn taal, weet op te tillen naar weer een ander gebied .Waarin mijn blinde vlek , aan mijzelf kan laten zien , dat de mogelijkheid die er is, in het verdriet die ik kan voelen, alsnog mij laat zien hoe een blinde vlek kan werken.Als ik het zo bekijk, waarin geen liefdevolle klank is te voelen,waar het wijzen naar de ander terug kan komen in eigen isolement .Omdat de overtuiging die er is, een hardere vorm heeft aangenomen , misschien wel onbedoeld juist de ander in een afstand zet.Ik kan het mij niet voorstellen, dat wannneer iemand zo spreekt,vanuit waarschijnlijk een passie,ook werkelijk naar zichzelf  aan het luisteren is.Of alleen de confrontatie naar de ander als een frustratie  neer wordt gezet.Ik blijf dit ervaren dat een blinde vlek voor mij nu duidelijk wordt.Ik hoef niet te schelden om andere te betrekken in wat is ontdekt, in het kunnen luisteren naar jezelf,in het mogen omarmen je eigen naam,het eigen weten dat jou eigen taal bestaat.Maar dat het verschil nu is te merken, als ik even heb geluisterd in wat ik al jaren heb gehoord, nu in afstand weet te ontvangen en mij wend, naar mijn eigen bevrijding die er voor zorgt,dat mijn bescherming op tijd heb gevolgd,op tijd heeft laten weten dat wat de ander had gewild, ik nu terug kan geven in ieder moment van de blinde vlek. Die nu open is getrokken terwijl ik met mijzelf spreek.Maar  nu ook weet, dat het beter is te voelen en niet meer deel op een kanaal.Omdat het voeden naar mijzelf daar ging verloren en kon ervaren dat ik  daarin de ander  aan het voeden was, in de schoonheid van mijn eigen delen.Ik ben van niemand en hoor nergens bij,ik ben benaderd in mijn gevoelige kanten,in wat een ander denkt te zijn en ik daar niets aan wil veranderen.Dan alleen te staan voor mijzelf en niemand iets wil leren,maar dat ik weet, wat eigen taal kan betekenen zoals ik schrijf,zoals ik aan mijzelf kan laten weten, wat een blinde vlek kan doen.Het maakt je razend en geeft je het gevoel dat in een duiden eigenlijk niets kan ontstaan,dan de verbetering in eigen taal,dan te zweven boven een vulkaan en geen erg in hebt, dat juist in eigen ontstaan daar de openheid ligt van eigen taal.
Een blinde vlek trekt door alles heen en laat verliezen als ooit voorheen,laat de dingen stollen net zolang, totdat met opgezwollen aders er dan iets knapt,en dan kan voelen hoe het is om zo'n blinde vlek te hebben.Dan te dalen in het lichaam wat je hebt,in alles wat je dacht te proeven, met de ijdele hoop dat de kennis die je hebt meer dan genoeg is geworden, om alleen aan jezelf te vertellen, dat wat er kan ontstaan en niets hoeft te bewaren,alle filmpjes heb weggehaald, waarin ik liet proeven wat stilte  kan zijn, als het volstaat om te erkennen dat mijn blinde vlek daarin is ontstaan.
Ik loop als een kievit te pareren over mijn eigen terrein,ik maak het geluid van spreken in een onbetaald verzegeld ervaren,dat ik alsnog mijzelf kan zijn, in het delen en niet wil spreken over een ander,maar gewoon mijn taal gebruik, dan mijn stem laat horen waar de lucht wat zachter is geworden en mijn ijdele hoop is gaan veranderen hoe het werkelijk voelt om alleen te zijn.Om te weten dat wat ik vertel gericht aanmijzelf, mij altijd in een mooie energie kan zetten,in het ervaren dat het zo is en het mij altijd zal blijven vullen. Ook al is de blinde vlek misschien de druppel van het kunnen zien, dat het menselijk durven zijn in alles wat het diend, intens verbonden, dat er geen regels zijn in het verblijven van eigen taal,van eigen ontstaan die ik iedere dag blijf ervaren,ook al gebruik ik werkelijk mijn eigen klank en naam ,dat in feite niemand kan bepalen hoe ik mij voel.Hoe het is om een blinde vlek te hebben en daarmee deal,daarmee mijn eigen weg kan bepalen in wat een ander niet kan zien.In het begeven zoals het komt en niet wil trekken aan een dood paard,maar vanuit mijn eigen taal kan laten weten, dat blinde vlekken kunnen ontstaan in het ontregelen van mijn eigen verstaan.

Gewoon..

Het is zo gewoon geworden,alsof het altijd bij mij is gaan horen in alles wat ik zeg ,in alles wat ik kan ervaren in mijn eigen taal,in al het ontdekken,waar het om gaat,waar de schoen heeft gewrongen,waar de tijd die ik neem, om in mijn kalmte te komen,in mijn eigen taal,die doorgaans als een wervel van ontvangen mij terug heeft gezet naar mijzelf.En dan weet te vinden dat het gewone voor mij is neergelegd en als een deken in een zachte landing over mij heen kan trekken en het mij verbind in dit moment.De voortgang in mijn schrijven in wat er kan ontstaan, zal altijd bij mij blijven,zal altijd de kans weer pakken om te zien hoe mijn dag kan ontvouwen in wat ik aan mijzelf steeds schrijf.In wat er mag ontstaan,dat mijn bewegen in mijn taal het voorrecht heeft om de aarde te laten bewegen,om mijn gedreven taal te laten zien, wat het voor mij betekend om zo gewoon te geworden,zo van mij ,zo als vanzelfsprekend mij bevrijd van alle conditioneringen,van alle oude pijn,van alle verwachtingen die er niet meer zijn.Daar waar een sluis kan openen en zich ook weer sluit,omdat het gewone in wat ik schrijf zo welkom kan heten,zo omarmt in het delen naar wie ik ben.Zo wijselijk een besluit kan nemen en kan ontstaan in de mededelingen van vandaag,waarin het gisteren weer verdwijnt,en morgen niet kan ervaren, omdat ik in dit moment verblijf.Mijn lege maag kan vullen door het ontstaan in het schakelen, hoe het kan gaan, dat de voortgang van vertellen in eigen stand is neergezet. In eigen weten dat het nu gewoner is geworden in alles wat ik zeg.Ik proef geen oude stukken en verlang niet naar een ander moment,maar ben klaar met het zoeken in wie ik ben.Ik heb mijn bron gevonden waar de stroom zich diend,waar ik mijn voeten kan zetten in weer een nieuw gebied.Waar ik niet hoef te kijken naar wat ik mis,maar wat ik heb gewonnen in wat er is.Het zeldzame in wat ik zie ,in wat ik kan ervaren,dat in het bereiken van mijn eigen taal ,daar mijn taal is gevonden en kan koesteren waar het om vraagt.Mijzelf op de schouder kan kloppen, door mijn stem te beluisteren in de stilte die dan komt en niets meer terug hoeft te halen in wat ik niet verstond.Het is een compleetheid van delen, een wonderlijk fenomeen,dat als ik blijf schrijven en luisteren, het steeds gewoner blijkt ,in het ontvouwen van elke dag,van elk pluisje die ik zie dwarrelen, waarin mijn kalmte die ik heb ,in het gewone neer kan zetten,in de eenvoud van een erkennen, dat wat er ook gebeurd,het gewoner via mijn eigen bron weer terug heb gevonden,weer terug is gezet, zoals kinderen kunnen spelen en niet doen alsof,maar altijd laten blijken dat de blikken die zij krijgen eigenlijk door alle projectie's zijn ontstaan.Terwijl als ik weet te luisteren naar mijn eigen klank,mij als een kind kan voelen,zo open en speels,zo vanzelfsprekend geen vrees,maar een blijschap kan ervaren,in bomen wil klimmen,wil genieten van de dag,mij niets aantrekken in wat volwassenen willen,maar gewoon mijn eigen gang te gaan,zoals ik inmiddels heb geleerd door mijn eigen taal.Door te blijven ademen naar mijzelf ,naar hetgeen zich aandiend in mijn schrijvend geheel en dan kan ervaren hoe gewoon het is, om iedere dag deze aandacht aan mijzelf te geven in het gewone wat er kan ontstaan.In mijn taal die ik heb en ook weet te behouden, in alles wat mij overkomt in al het gewone wat is gezegd in het laten ontstaan.