Tijd en Wijlen.

Bij tijd en wijlen ik naar achteren stap, net zoals het maken van een schilderij, soms afstand neem om te kijken of het klopt, of de strepen die ik zet zijn te vergelijken wanneer ik spreek,wanneer ik zeg dat in mijn delen de winst van overkomen, hoe de taal die ik heb niets anders kan doen dan te voelen welke kant het beste lijkt.Welk invloed het kan hebben zoals ik kan kijken in de verdamping die het heeft, eigenlijk een illusie zou kunnen zijn, waarin mijn taal mij begeleid naar elke kant van ontmoeten.Dat het voordeel die het krijgt niemand hoeft te ontmoeten terwijl  schrijf.Terzijnertijd de spiegel geeft van kunnen ontvangen,van kunnen zien dat het stofje wat ik voel,heel zacht ligt te sudderen tussen neus en lippen door.Tussen wat de mogelijkheid kan geven om te delen wat ik wil,maar ook besef dat niet alles wat ik ervaar mee kan geven aan de ander.Het is een feit, met zoveel woorden kan beschrijven dat als ik mijzelf kan volgen in weer een nieuwe reeks,  merk ik wel, dat mijn verwoording in wat het geeft, waarschijnlijk nooit genoeg zou kunnen zijn.Nooit de taal van een ander zou kunnen beminnen.Immers, door wat er is te lezen, mijn eigen bereidheid in wat ik schrijf, nooit een beroemdheid kan worden omdat ik zie, hoe mijn intelligent vermogen eigenlijk heel eenvoudig blijkt te zijn.Gewoon zoals het is ,zoals de winter straks kan komen,ondertussen de kou heb omarmt, waarin mijn aanpassing die ik kan hebben volslagen natuurlijk blijkt te zijn.Geen wetten en mazen,vele maskers heb afgelegd,niets meer hoeft te dragen dan alleen te kunnen vertellen waar ik ben.Geen enkele zijwaartse stap kan zetten,maar het leven neemt, zoals het komt.Jezelf te verenigen met jezelf, schijnt de vernieuwing te kunnen hebben,een doorgewinterd zijn,een vlo in een pels,een eigenheid in een missen kan zetten.Dan alleen de tocht kan voelen hoe het moet zijn om dit te vertellen.Dat naar alle waarschijnlijkheid mijn beleven in mijn taal soms de overdracht kan brengen, hoe schraal de kou ook is,mijn botten de aandacht vragen en als ik mij niet vergis, wat nog moet blijken, dat in de reden dat ik schrijf, niets anders kan vertellen dan wat is beklijft. In een rust kan zetten,in een kalmte die ik wel ken,misschien wel moet wennen dat het zo is en kan zijn,dat de sterren aan de hemel diegene zijn die gaan twinkelen als ik er naar kijk.Als de eenvoud van het verstaan recht in mijn ogen kijk en dan pas kan ervaren, hoe het is in de mateloosheid die ik geef, het terug verdiend in wat ik lees.En zo verder kan benoemen,het geen titel draagt,maar een oorkonde, misschien een medaille waar het glinsteren niet alleen voor de sterren bestaan,maar ook voor een mooie gewoonte die ik laat zien.Laat weten aan andere,laat schijnen, dat het licht die het draagt, voor mij de betekenis kan hebben, om hier bij tijd en wijlen,  mee door te gaan...🙌

Verboden Terrein.

Het onderzoeken in hoe het komt dat in mijn verschillend schrijven tot inzicht komt, dat in het ontstaan waar zoveel puurheid is te vinden,waar de rangen die er zou kunnen zijn nergens nog is te vinden .Nergens een bord ook staat van verboden om te voeren,verboden terrein, vaak de uitnodiging ook is om het wel te betreden.Om de nieuwsgierigheid die ik heb, mij juist kan triggeren naar iets groots,naar wat het kan geven dat nu ik wat ouder wordt het niets meer kan schelen, dat het sacrale in wat het geeft, een bewustwording kan zijn en zich leent wat niet in geld is uit te drukken.De rijkdom die ik bezit en blijf delen op mijn blog, omdat ik misschien wel zit te wachten totdat het werkelijk gevonden wordt. Totdat ik voel hoe de lijnenspel die ik heb gezet door kan worden gegeven, naar de reeks van  ondervinden,dat niets hetzelfde blijft en kan delen wat ik wil,maar ook wel voel hoe de stevigheid bijna een verboden terrein is gaan worden.Het uitzonderlijke altijd blijft, in het verheugen hoe mijn waarheid die ik heb gevonden zo duidelijk aanwezig is.De logica's die ik heb, uiteindelijk niet over kan brengen naar de ander.Jammer genoeg in wat ik deel, en toch mijn zekerheid hier niet  vanaf kan hangen.De rots die ik zie,de paden die ik heb gemaakt,de terugkomst in mijn vertellen.Niets belangrijker maakt, dan wat ik kan voelen terwijl ik schrijf of spreek en niet een ander daarmee kan overtuigen.Niet dat dat persé hoeft, maar zou het zo leuk vinden om met meerdere te delen.Om te spelen met de elkaar,om te luisteren in wat er werkelijk wordt gezegd,wat er werkelijk speelt en kan vertellen vanuit een eigen taal die alleen kan ontstaan waarin de serieusheid naar zichzelf af kan rollen en dan kan zien, hoe het verboden terrein waarop ik loop,niets verboden is,niets heeft om handen, dan alleen te luisteren naar zichzelf.Waar de passie die ik heb, kan blijven delen ,kan blijven zien als een mooi geheel,dat mijn kunst van schrijven ik steeds meer zie als een blijvend experiment,als een bevlogen tijd waar het terrein waarop ik loop, de vrijheid zal blijven hebben. Geen enkele verbodenheid is te zien dan alleen mijn passie om te delen, om de gewilligheid naar wat ik voel, in allerlei stukje laat kantelen,laat bevriezen en ontdooien,soms weer wat epistels weghaal,soms bij nader inzien de zinnen zet op alleen maar mijn schrijven.Mijn eigen terrein waarop ik sta,geen enkel bordje is te vinden, dan alleen een welkom, om eens te beginnen waar ikzelf de mooiste anker heb neer gelegd. Om te blijven staan in alles wat verboden leek en dat juist heb kunnen betreden, om te kunnen zien,dat in mijn schrijven in wat het diend, op deze manier alleen maar door kan geven.

Blikken of blozen.

De dagen verstrijken vanuit een intimiteit, wat een herfst kan brengen.Zo galant de beweging maakt en blijf ervaren,dat de modem waarin ik sta vanuit mijn stilte wordt beschreven.Heel zachtjes zoals de nacht voorbij is gegaan,zoals ik ben opgestaan en ben gaan wandelen in de regen.Het tikken op mijn jas ook voelde,en zag het druppelen naar beneden,naar de grond, waar de natte bladeren lieten zien dat door de regen al plakkend onder mijn schoenen verdween.en nu al uitkijk naar weer het nieuwe groen.Bezig ben om mij over te geven aan de kou,aan de intimiteit van een mooie reis die ik in mijn natuurlijkheid wil ervaren.Wil gaan zien, de ruimte die ik neem en creëer,dat in de vochtigheid waarin ik zit, iets kan blijven duiden.
De  aanwijzing die het heeft,  door mijn stilte en ontspanning kan blijven zien ,dat niets meer zou kunnen passen,niets meer hetzelfde blijft, dan alleen de verassing te geven terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet en toch ook weer niet,terwijl ik lees, hoe heel langzaam ik mij beweeg naar de energie die mij verteld in het voorbij gaan van hetgeen ik nooit had kunnen weten. Hoe de som van intelligentie wordt gemaakt,maar dat ik wel weet te voelen, hoe de ruis nu is verdwenen,en de nalatigheid geen issue meer is, maar een volkomen feit,dat in het schrijven naar mijzelf, de mooiste ontspanning ligt te wachten.Niet zoals voorheen,niet vanuit een gedachte,niet zoals een verwerken verscheen,maar gewoon in dit moment te kunnen zijn.Om te schrijven en te praten wat ik zie in dit moment.Zodat in het ontstaan mij zoveel kan vertellen, dat de bijzonderheid van ondergaan iets anders blikt en terug kan zetten, waar ik al mijn blikken ook laat staan.Een gewerpte blik wil niet zeggen dat ik er achter sta.Een gefronste blik laat weten dat het niet begrepen wordt.Een starende blik doet vermoeden dat het kijken welke blik soms  afwijkt in wat het wil zeggen,dat als ik een blik kan vangen, die omvangrijk had kunnen zijn en kunnen veranderen in misschien een blozend blik, die een schoonheid  kan hebben.Terwijl als ik vanuit mijn zachte blik ook kijk, ineens de situatie zou kunnen veranderen.Dan de volle blik de toegang krijgt en de lege blik kan laten vallen.Kan laten zien hoe de vrolijke blik de voorrang krijgt in al mijn handelen.In alles wat ik kan laten zien in mijn natuurlijk ontvouwen.Een laatste blik een vernieuwing zou kunnen zijn en blikwaardig mijn humor zou kunnen zijn en het  op deze manier kan tonen.Niets is toeval in wat ik schrijf ,dan alleen wat ik kan tonen zonder blikken of blozen.🙇