Verblijven.

Geen enkel wezenlijk verblijven in wat het verrijkt om in eigen taal te verblijven en daarin het rijk alleen kan hebben, om eens te beseffen dat vanuit de handeling die kan ontstaan en open kan blijven, zonder het om kijken naar elkaar.Je eigen hand te pakken en te zeggen hoe mijn ervaren in mijn dag zo wonderlijk kan wezen zoals  vandaag.In het overgeven aan mijn dag en ik mij mee liet bewegen in de gesprekken die ik volgde en ook voelde hoe mijn stem, die terstond zo helder kon klinken, zo verfijnd mijn ervaren voelde ,en als een doorgewinterde luisteraar, verder af dreef van de gesprekken die ik niet verstond.Het maakte niet meer uit,om in de verleiding te gaan zitten, om de taal van de ander te gebruiken, waar ik merkte hoe vast geklonken ik zou kunnen reageren als ik niet bij mijn eigen taal ook blijf.Van lieverlee iets voel ontvouwen en kan wachten op een woord,en zonder enig masker op te zetten ik mijzelf het beste hoor.
Het klagen over weelde die niet kan worden gezien,maar in het delen naar elkander dan juist het precieze in wat het doet,zo veraf ligt van de dag,die onomstotelijk als in een waas een rechter laat spreken en als een dwaas het kunnen horen, hoe het klinkt, dat het dwaze in vele verschillen is te ervaren als je niet kunt luisteren naar jezelf.
Ik heb het mij toegeëigend zoals een meester dat kan doen,zoals de bevestiging die ik voel, om aan mijzelf uit te leggen,dat in het doen van spreken ik mij dit gun, in mijn energie van creëren van durven zijn,zoals mij omringen in het moment, dat als ik zucht en kan voelen dat mijn maag de aandacht vraagt. Mijn aandacht daar naar toe kan brengen om te vertellen dat het dragen tot niets leidt,en zelfs de irritatie die ik voel, om kan zetten in mijn schrijven en vanzelf kan zien, dat niet alle voedsel voor mij is geschikt.En misschien wel als ik luister naar de ander ik in een soort overleven zit.Zo vreemd in het bevinden hoe het klinkt, in mijn wezenlijk besef van spreken, in de context die wordt gezet, wanneer mijn neiging om te spreken verloren blijkt te gaan in de massa van een delen,dat eigen taal mijn blanke huid laat tintelen en glimmend ook dan kijk, hoe mijn werkelijke afstemming naar de ander op toch een overleven lijkt.
Heel bijzonder om te ervaren dat daar mijn stilte dan komt kijken en mij in mijn eigen taal weer zet,niet om te overleven,maar mijzelf een boost te geven in wat er kan ontstaan in mijn schrijvend spreken die mijn licht aan zet en mij brengt naar eigen taal en zo weer in mijn stroom kan komen in mijn eigen verhaal waar mijn schoonheid is te vinden als ik blijf gebruiken mijn eigen taal.