Het is geen stilte voor de storm,het is geen probleem die ik bespreek,maar een ontvouwen in dit moment.Het is de eendracht die ik ken en aan mijzelf blijf vertellen dat de wensen die ik had, zo zijn omgekeerd naar mijn richting en vanzelf haar eigen weg ook zoekt in het opnieuw beginnen van hoe het kan, dat in mijn schrijvend spreken vele kanten heb laten zien, in het kunnen helen in wat zich diend, in al mijn delen.In de voorspoed die het heeft, die in geen enkele kring kan ontstaan, dan alleen in wat ik schrijf en laat ontstaan en uit kan leggen, zo wijd als mijn armen zijn,zo hoog ben ik geklommen,zo laag mijn blik aan de zijkant zit,zo dik ik het kan vinden, dat de dunne lijn die ik erover trok, niemand uiteindelijk is begonnen,om te kunnen schrijven zoals ik doe.Zoals een vorst kan klinken,zoals een hond een plasje doet,zoals de leader kan zingen,zo begint steeds weer opnieuw mijn eigen dingen, die ik beleef in mijn momenten van dit delen,waarin de vorst kan bevelen,kan slaan op een trom,de lakeien in de houding staan,en de buiging kunnen maken,naar het geheel om met jezelf te kunnen praten.
Ik laat mij gaan in de hele kleine dingen,laat onstaan zoals het komt,maar weet zeker altijd weer te beginnen in mijn autoriteit van verstaan,mijn letters kunnen verspringen in al mijn commentaar.
Ik loop wat verder door de rijen en tik wat mensen aan,maar voel de beweging die ik wil, in een gekke stilte staan.Ik schud wat aan bomen en geen blad wat valt en voel mijn lichaam stromen in dit moment.in het kunnen uiten naar mijzelf.En als een stilstand is te zien,dan breek ik juist open en wil laten zien dat dit kan,dat in mijn sneller lopen, in de passen die ik zet,waar mijn armen mee bewegen in ieder letter die ik zet.Waar mijn vuur blijft branden en ik er in kijk,dat de kleuren die zich ontvouwen, mij heeft bereikt.Het is een passie die ik voel,in mijn eigen schrijven, maar ook het blijven erkennen waar ik voor strijd, in de dialoog van het ontstaan, hoe ik in mijn eigen woorden mijzelf zo goed versta.Niemand kan mij dit vertellen wat ik aan mijzelf ook schrijf,en voel de waardering, in het verblijf, dat in de eenvoud van verstaan, daar de juiste reden ligt om door te gaan.
dinsdag 28 mei 2024
Waardering.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Tijd en Wijlen.
Bij tijd en wijlen ik naar achteren stap, net zoals het maken van een schilderij, soms afstand neem om te kijken of het klopt, of de strepen...
-
Ik heb nog even gekeken naar een felle klank, die voor mij in het hard zijn van het verblijf , zoveel kan vertellen dat ik opgelucht naar ...
-
Het gewicht wat zou kunnen hangen aan de wilgen,aan de takken van de bomen, die krommer zijn gaan lijken, omdat het gewicht door de bladere...
-
Zie ook mijn andere blog.klompanna2.blogspot.com en heet "Lieve schat." Waarin ik heb geleerd om mijzelf zo te noemen in het gecr...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten