Niemand.

Niemand houd mij tegen om te schrijven in wat er komt,dan het persoonlijk nemen in wat onstond ,in eigen beleven door wat ik voel, om in mijn eigen taal te blijven,waarvan ik weet dat de vrucht open is gebroken op een speciale manier,dat in het geven van geen enkele reactie mij doet beseffen dat mijn taal zich heeft gevestigd in wat er komt.Geen bruikbaar mengen waarin mijn kleur nu anders wordt,waar mijn eigen intelligentie belangrijk is, vanuit het oogpunt in het willen delen naar mijzelf.Niemand kan bepalen hoe het voelt om als een stoptrein te dienen en mijn schrijven blijft ontstaan,ook al weet ik beter, dan mijn beschrijven in mijn eigen taal, door zal blijven gaan zoals het mij blijft dienen en niemand daar iets aan kan te doen.
Niemand zoals beschreven, in het erven van het goed ,van mijn eigen beleven, wie ik daarin ontmoet, kan ervaren zoals ik dat kan doen,kan beleven in een fatsoenlijk doen en standaard blijf weten dat de tijd die ik neem aan niemand is gegeven ,dan  aan mijzelf alleen.
Niemand zocht spijkers op water,niemand kon zien hoe het voelt in het moment van schrijven,in het delen wat ik doe,wat ik laat staan om nuchter te blijven in al wat ontstaat.En weet nu zeker dat waar het om gaat, heel verstandig te blijven in wat het raakt, om niemand te kwetsen vanuit het schrijven naar mijzelf.Om eerlijk te blijven zoals het komt en mij nooit richt naar de ander,soms in de gelegenheid komt om eens werkelijk te vertellen wat het doet, om mij te kunnen herstellen in mijn moed van schrijvend beleven,dat er niemand is om  terug te vallen, omdat ik dat doe met mijzelf.
Niemand is precies hetzelfde,niemand spreekt mij aan,niemand kan mij vertellen hoe het kan gaan  in het delen naar mijzelf.Het komt en het gaat,het heeft geen kop of staart,geen mooie franje,geen idiologie,geen zonderlinge buigen,naar alles wat ik voel.Ik sta op eigen benen,ik sta in mijn eigen veld,waar de vogels door de droogte zijn verdwenen,waar de muizen gaten blijven maken, in wat er wordt verteld.In wat keerbaar kan worden in wat leerzaam kan zijn,om toch te blijven delen in wat ik schrijf.
Niemand neem ik iets kwalijk,dan behalve mijzelf,in mijn eigen ontdekken ,dat dit schrijven beter bij mij past,en alleen de overtuiging naar mijzelf kan voelen in wat er is en was.En in feite niemand nodig heb om dit te doen.