Onvoorwaardelijkheid.

Het gerijpt ervaren,dat geen begin noch een einde is te zien,dat de dag weer anders is begonnen zoals nu ,vroeg in de morgen.Weer wat vogels kan horen fluiten ,de vlinders al vroeg zie zitten op de bolle paarse bloemen,de droogte even weg is ,en de regen het teken geeft om niet meer te hoeven sproeien.Maar dat de ruimte die ik voel van een andere orde is gekomen en kan zien hoe groen het blad weer is geworden,hoe breed mijn verlangen om te schrijven,om te willen zien dat alleen waar al mijn ervaren nu toe diend,in de weelde van accepteren,dat de lach die ik kan hebben verder reikt, dan wat ik kan vertellen aan mijzelf.
Mijn onvoorwaardelijkheid die ik kan hebben,zelfs te groot kan zijn in het laten ontstaan, dat de binnenkant van beseffen veel te veel heeft open gestaan,veel te veel vanuit een oud patroon ben gaan beseffen, dat de onvoorwaardelijkheid naar mijzelf, zich nu heeft geopend om te blijven ontvouwen in mijn eigen taal.Onvoorwaardelijk zijn zoals een kind naar ouders,zoals het vlies wat is ontstaan, doorbroken kan worden, in het besef dat de onvoorwaarlijkheid nu naar mijzelf toe is gegaan.Het is even wennen en had niet verwacht dat door al mijn schrijven, het mij dit heeft gebracht,dat ondanks alles, in wat ik ervaar,mij niet meer hoef terug te trekken,mij  laat verstaan, dat in mijn schrijvend beleven waarin ik ontdek, dat mijn onvoorwaardelijkheid naar de ander nu wordt beperkt en er anders mee om zal gaan.
Het is zo mooi om te voelen dat het bestaat,dat alle dingen die ik nodig heb,in mijn schrijven kan ontstaan, in het delen naar mijzelf, in het vertellen hoe het soms voelt, in het verliezen van mijzelf en soms andere ,in het behouden van mijn eigen taal,waar de hang van ontvangen mij duidelijk heeft gemaakt,dat in al de jaren dat ik schrijf,mijn eigen taal is blijven staan in wat ik werkelijk nodig heb.De onvoorwaardelijkheid die ik nu kan voelen, naar mijzelf,blijft voor mij het grootste omarmen in alles wat ik zeg.Het leven in dit moment,daar waar de meeste vervulling in ligt, in het behouden van wat ik heb en niet over de balk wil gooien,niet als een kind de aandacht wil trekken,maar gewoon omdat ik het fijn vindt om te vertellen wat er kan ontstaan in dit moment.Ik voel mijn energie van elk moment, die als een bewegend geheel om mij heen kan hangen en ik dan vertel wat het kan doen,wat het geeft,wat het creëerde in al mijn vertellen hoe het voelt om deze onvoorwaardelijkheid te voelen naar mijzelf.En besef ,dat dat mijn blinde vlek is geweest,dat mijn onvoorwaardelijkheid naar de ander, soms te grote aandacht heeft gehad, dan vergeet om het naar mijzelf te brengen, om aan mijzelf te laten weten hoe het kan zijn, dat het belangrijk maken van de ander er in alle vormen kunnen zijn.Een vriendscahp een vriendschap zou kunnen zijn, als ik zou kunnen blijven in wat ik nu vertel, dat mijn onvoorwaardelijkheid naar mijzelf nu weet te omarmen, in alles waar het voor staat.En dat er veel kan veranderen, ook in mijn taal,in wat ik kan beschrijven, vanuit dit moment en mijn ritme kan houden, hoe het geeft en neemt,in ieder moment van mijn eigen schrijven.