Tijdloosheid.

Ik geef mijzelf de nieuwe ruimte ,die terstond in een gemak is om gezet, geen haast meer hoeft te hebben,geen tijd nog ingedeeld en niet meer wil weten of een ander dit begrijpt.Ik ga mijn eigen weg in het zeker kunnen zijn, dat in de weelde die ik beschrijf zo verwonderlijk in mijn beleven als zachte brij mij kan overgieten en ik mijzelf bevrijd om mij niet te voegen naar de ander en zelf beslis hoe mijn intieme momenten ik nu voor mijzelf  ook hou . Mijn schrijven en spreken meer zal koesteren zoals voorheen.Geen onbevoegd vertellen ,dan wat ik weet en zo in mijn momenten kan vertellen dat eigenlijk weer voor het eerst kan schrijven zoals een nevel kan verdwijnen en het suizen in mijn hoofd al sprekend kan vertellen dat het genoegen in wat het heeft niet belangrijker zal maken, omdat ik weet dat een slagen van een idee niet meer aan mij is besteed,niet meer hoef te kijken in wat er gebeurd als de storm wat is gaan liggen en ik kan spreken zoals het komt.Met open gesperde ogen als een vogel rond kan kijken, mij niets meer overtreft dan te blijven in waar ik ben, in de tijdloosheid van heden,in de samenvatting die ik geef dat wanneer mijn delen de inhoud heeft van een schakelen in deze tijd en mij niet meer hoef af te vragen of het mij nog bevrijd,maar dat ik nu kan weten in het vinden van mijn taal dat de lagen van ondervinden soms de aandacht vraagt, en mijn tijdloosheid overal is terug te vinden,maar in het vermijden in wat er gebeurd, mij de kans ook heeft gegeven in wat het kleurt, in wat de status die ik voel voor niemand is uit te leggen dan alleen aan mijzelf.De krenten uit de pap niet meer nodig heb omdat mijn besef van delen nu in een ander niveau ook ligt.Daar waar ik al jaren in verblijf,daar waar mijn innerlijkheid een tijdloosheid kan hebben in de stroom van zelfstandigheid,van een bewust ervaren dat het vuur wat ik blijkbaar heb, zich op laat stoken in alles wat ik begrijp.
Het is de tijdloosheid die ik nu pak in het koesteren naar mijzelf,in de sluimeringen van deze tijd,niets heeft te overwinnen dan alleen te ervaren in wat ik schrijf.Zo baldadig ik kan  wezen,zo verfijnd mijn inslag van het geven aan mijzelf,dat in de wereld waarin ik leef, alleen bestaat om te luisteren wat mijn taal mij verteld,wat de inhoud die het geeft geen valselijk betoog is ,maar een duiden naar mijzelf en ik mijn schrijven altijd op de eerste plaats ook zet,omdat de handeling die ik maak is voortgekomen vanuit mijn eigen smaak,vanuit de kracht van weten,waar de vlinders kunnen komen om mij te laten zien hoe bloemrijk mijn inborst is, om te ervaren dat er in mijn schrijven altijd iets kan ontstaan,zoals ik in mijn tijdloosheid kan bewegen en mijzelf blijf verstaan,ook al kan ik besluiten om niet meer door te willen gaan in het spreken op mijn kanaal.Dan nog blijft mjn taal mij steunen  in een ander ervaren,die ik tijdloos kan noemen, vanuit dit moment.