Thuiskomen.

Het is een vreemd gevoel, dat in de tijd van delen met mijn woorden werden gesmeten, met de stemming die ik heb, om terug te kunnen komen, niets  achter mij laat en kijk dan ook naar voren, daar waar mijn waarheid ligt,daar wil ik van horen, en voel mij niets verplicht,dat ook al wil de zomer niet verschijnen en houd ik mijn ogen dicht dan zou ik willen dat het spreken met mijzelf iets heeft verricht om dan mijzelf  naar achteren te stellen, om in  afstand te kunnen zien, waar mijn ontvouwen nu ook ligt,waar mijn delen in een ander licht nu zet, op mijzelf blijf vertrouwen en het niet meer nodig vindt, om mij te onthouden van het roekeloos gedrag,van het invullen van een dag,van het handen geven, waarin het plezier van weten in een seconde is weggelegd.In het buigen wat ik onderga,in het ontvangen wat ik aan mijzelf  heb verteld,hoe mijn dagen liepen,hoe verrast ik was,hoe mijn klank mij wilde ontvangen en ik daar enthousiast over was,maar in de loop van tijd mijn dagelijks ontvouwen een andere kleur nu krijgt en niet wil onthouden,dat deze dag weer voorbij is gegaan,maar in mijn dagelijks schrijven aan mijzelf, de bocht kan nemen zoals beslist en vanuit mijn eigen taal mijn reis kan voelen in wat bevrijdt en kan voelen hoe mijn dagelijkse voedingswaarde, nu iets anders proeft dan ooit daar voren.
Het is volkomen uitgebalanceerd,alsof ik met beiden handen mijzelf op kan vangen in het onherroepelijk moment,waarin ik kan voelen hoe het zit dat mijn vermogen in het vertellen,mij soms ook korrelig maakt,zo vasthoudend wat het vraagt en ik mij los wil trekken waar ik aan plak. Niets meer wil zeggen over een gedrag die ik niet meer kan hebben en alsnog mijn schrijven pak om hierover te schrijven.Het is de drive die ik bezit,het is de taal die het diend,die in mijn bescheiden kunnen zijn,maar soms ook laat zien dat niet alles in wat ik zeg, in mijn vasthoudendheid,geen brug te ver is om te lopen,geen haan die er naar kraait ,maar dat mijn eigen vermogen daar toch om vraagt.Om in mijn delen te laten zien,dat wat er ook gebeurd in de lente van dagen,in het hooggetij van dragen, ik mijzelf blijf zien zoals de vloed, eb kan worden,zoals de handeling die ik zet met niemand is te vergelijken als ik voel,dat ik weer thuis gekomen ben.