Extase.

Het bewaren van de zoete lucht,waar de draden blijven hangen ,waar de lucht hetzelfde is en ik mijzelf kan beloven, in de kracht die ik dan voel,in het mededogen naar mijzelf en alles heel goed is bedoeld,dan nog ervaar ik mijn welwillend spreken,die  in eigen woorden is omgezet,in het brozer worden en er op let dat de omlijsting die ik zag niet meer nodig is, in vrijheid kan delen naar mijzelf.Waar mijn zachte hand de overhand kan hebben,waar mijn fluisteren is afgeleerd,waar de deken van bescherming van mij heb afgegooid,en niet meer roep om een versterking,maar zelfs geloof dat mijn voortschrijdend schrijven, zoals in mijn betoog, iets anders kan gaan lijken dan ik ooit had voorzien.Ik ben verder getrokken in mijn taal en de opwinding van gisteren ook nu laat,omdat het strooien in wat ik heb gedaan,terug komt waaien over de rand, van mijn zeldzaam ontvouwen,van open durven staan voor misschien wel nieuwe woorden die eigenlijk alleen kunnen ontstaan in de breedte van mijn taal en mijn stilte die dan komt, mee kan nemen in ieder respons die ik dacht te moeten hebben in de verwachting die ik had,in het blijven geloven dat wat ik ervaar in mijn spreken en schrijven, misschien een andere vertaling nodig heeft, in mijn delen naar mijzelf.Ik wrijf wat over mijn wangen,en staar wat naar mijn huid, die mooier is geworden,die naar verluid wat zachter aan kan voelen en bijna op een boeddha lijk.Die kan vertellen in de rust waar ik mij in bevindt,in mijn kalmerend kijken, in het verstaan, dat het legitieme alleen kan ontstaan zoals ik creër in dit moment van vertellen aan mijzelf. Dat blijkbaar ik dit nodig heb om te blijven ervaren in wat ik vertel,in de lichtval van kijken en alles raakt in mijn verblijven van mijn eigen taal.Voor het eerst kan ik ervaren wat mijn schrijven nu kan doen,in de verfijning van mijn vertellen en niets meer hoeft te doen,geen verwachtingen meer kan hebben, dat als ik schrijf, de prikkel is verdwenen om te willen voelen in wat het met mij doet.Omdat ik nu wel weet dat in de extase waarin ik zit, mee kan dragen in alle momenten van mijn dag ,van het uur waarin ik loop,van de gesprekken met mijzelf,van het doorzichtig kijken naar een plek, die nooit hetzelfde zal blijven in het vertrekpunt van al mijn schrijven.Van alles wat ik aan mijzelf laat zien, steeds dichter op mijn huid is gaan zitten,meerdere vormen heb neergezet,maar dat ik nu weet dat het ontvouwen werkelijk mijn ding ook is.Door mijn taal die ik gebruik, niet valt te kopiëren,niet nagedaan vanuit een boek,maar door mijn ontstaan in mijn schrijvend beleven, eeuwig door kan gaan, omdat ik zeker weet, dat alles wat wil ontstaan, de ruimte neemt om toe te geven,dat mijn eigen taal dit laat ontstaan.