Context.

Het verborgen silhouet,het onderstaand ervaren ,dat wat ik lees in al het vergaren,bedaard en wat aangeslagen,versombert hoe het kan zijn om voor mijzelf op te komen in alles wat ik beschrijf.Mijn eigen tijd heb meegenomen in het rugzakje die ik heb,die uiteindelijk veel lichter is geworden en het mij zelfs verblijd, dat een wijze naar een bevrijding van een gelijk en mijn wereld niet hoeft in te storten als ik zeg waar het op staat.Omdat ik kan voelen en bewaren mijn eigen werkelijkheid,waar mijn waarheid die ik vertel alleen op mijzelf is gestoeld,geen plaatjes ergens op wil plakken, dan alleen hoe ik mij voel.Hoe de energie kan wervelen,hoe mijn brein dat weet te doen,hoe mijn handelen in het vertellen, altijd blijft ervaren,vanuit mijn eigen taal.Geen links of rechts aanwezig ,dan alleen het midden waarin ik kan staan,waarin ik kan schrijven hoe het kan gaan, om te bemerken dat wat ik schrijf,niets met anderen heeft te maken,dan alleen hoe ik het ervaar, in het moment van kunnen ontstaan ,van kunnen ervaren dat de wereld die ik beleef zo zeldzaam onderzoekend is geweest,en al mijn verlangen in wat het is geweest nu in een andere context weet te zetten als ik mijzelf ook lees.
Geen leegte op kan vullen, dan het vervreemde wat is geweest, te erkennen,te laten ontvouwen in de stilte die ik bij mij hou,die niet van plan was om te vluchten,om te overbruggen, dat wat ik schrijf, voor mij voldoende kan zijn om te weten hoe eenvoudig het kan zijn dat vanuit een ontgoocheld kunnen zijn en niets naar mij toe kan trekken ,dan alleen te blijven vertellen hoe het ontstaan in mijn schrijven er iedere dag kan zijn.Ik weet nu beter en begrijp dat alle inputs van het behaalde effect,nooit mijn bedoeling is geweest om in het gelijke in wat ik zag,nu verzameld als in een boek, mijzelf kan redden in het behaalde resultaat,dat in feite,ik alleen mijzelf naar binnen  haal,in mijn eigen weten,in mijn gevoelig durven zijn,in mijn eigen kwaliteiten en dat niet meer zomaar hoef weg te geven aan elk ander die hier om vraagt.Ik blijf hangen in het ontstaan,in wat er kan gebeuren,wat zich kan vertellen in elk moment, wat ik in mijn schrijven heb neergezet,waar de wolken als schuivende trompetten hun regen laten vallen,waar het wijzen naar de maan,geen eer valt te behalen ,waar het beter kan gaan in alle stappen die worden bepaald, door het ontstaan van alle momenten die ik beschrijf.Dat mijn vermogen in het delen alleen kan onstaan wanneer ik schrijf,wanneer de overkant die ik bereik een hele andere uitstraling heeft,een melancholie van weten, dat de eerste vaak de laatste zullen zijn,dat de gebroken harten eigenlijk welkom zijn,dat vanuit het onstaan mijzelf beter heb leren kennen,beter weet te verwoorden dat in het ontstaan niets gaat verloren,maar juist in eigen order verder trekt, naar gebieden die nog niet zijn belopen,nog niet zijn bereikt,en ik menselijk wil blijven in alles wat ik niet heb bereikt.
Terwijl mijn ontvouwen meer verteld dan alle meningen die ik heb gehoord,die ik naast mij neer kan leggen,geen windeieren heeft gelegt,geen zomer heeft afgedwongen,geen wonderlijk ervaren kan worden gezegd, als ik vertel dat mijn taal waarin de vloed een zegen kan zijn ,waar het bloed kruipt waar het niet gaan kan,waar de letters die ik gebruik mij kunnen verwarmen,mij naar boven trekt ,zonder te beseffen dat wat ik heb gedeeld ,zo haar eigen weg is gaan bepalen in wat het geeft, dat ik het niet kan laten om te blijven vertellen dat in het ontstaan van elk moment ,daar de sleutel altijd blijft hangen om welke taal het ook is, het eigen te maken in het laten ontstaan ,in het laten beschrijven,in het zetje wat ik voel, om mijzelf te blijven uitleggen, dat het goed is om te doen,dat het een verijkking kan zijn,zelfs een heling kan hebben, vanuit de context die ik nu gebruik.