Reflectie.

De reflectie die het kan hebben als ik durf te ervaren terwijl ik schrijf en het voelt als spreken met mijzelf,als een mooi ontvouwen en kan beamen,hoe mijn ervaren precies hetzelfde blijft .Hoe mijn spot geen spot blijkt te zijn,maar een onhandig uitleggen aan mijzelf,een volkomen terrecht willen wijzen in wat telt om het groeps gebeuren uit elkaar te willen trekken,om niets te geloven in wat een ander verteld. Wanneer ik kan ervaren dat wat er wordt verteld niet is gekomen vanuit het luisteren naar zichzelf,maar hebben opgelopen in de wandelgangen,in de strijd met elkaar,in het willen overtreffen om zich beter te willen voelen dan de ander,om zich te profileren zonder het besef,dat in het spreken naar jezelf juist iets heel anders kan ontstaan.Dan zijn wij niet bezig om elkander te overtreffen,elkander veel kleiner te maken,omdat in het groter worden niets zou kunnen ervaren,niets vanjezelf bleek te zijn,.Dat als je kunt luisteren in wat je aan jezelf heb te vertellen, heel iets andes kan ontstaan.Dan val je terug in de rust en eigen kalmte,dan voel je eindelijk waar het om gaat.Zelfs bij iedere twijfel het hierin rechtop kan zetten,in het spreken of schrijven zoals het komt.In al mijn delen die ik heb laten zien, kan in feite voor iedereen zo gelden,in het buigen naar jezelf en dan zou kunnen merken,hoe je jezelf zo tekort hebt gedaan,in het veel te lange luisteren in wat andere laten zien,in wat het soms kan brengen, niet goed genoeg te zijn, niet begrepen te worden,en als een eenling wordt bestempeld,als een verdwaald persoon.Maar ik weet nu zeker terwijl ik schrijf,uiteindelijk in gesprek ben met mijzelf,en laat ontvouwen in wat er komt,in wat ik aan mijzelf weet te vertellen en nu begrijp waarom ik de ander niet verstond.Omdat ik heb leren luisteren naar mijzelf ,in wat ik heb te vertellen,in wat ik belangrijk vindt in de reflectie naar mijzelf.In het samen komen wat ik ervan vind , in het durven erkennen dat mijn eigen taal bestaat,dat mijn stem veel te belangrijk is geworden, in wat ik kan ervaren als ik met mijzelf dan spreek.Dat er geen enkele andere route is bestemd, dan te weten hoe mijn spreken om kan worden gezet, in mijn kracht van schrijven en  over duizend dingen zou kunnen vertellen,in de ervaring die het heeft.Die zonder enig terughoudendheid mijn reflectie neer kan zetten en dan kan ontvangen in wat het mij geeft. In het onderbouwen in wat ik deel, geen schroom of schaamte is te vinden,geen verscheurde papieren,geen loper die kan worden uitgelegd ,maar gewoon in het blijven vertellen, voordat na mij de zonvloed zou kunnen gaan beginnen,het zou kunnen zijn, dat mijn poging in het beminnen van mijn taal, in het spreken naar mijzelf, mij zo vol heeft gemaakt.Alles waar ik in geloofde, omver is gegooid,alles nu werkelijk de juiste plek heeft gekregen en mij nog nooit zo sterk heb gevoeld.Terwijl als ik schrijf mij nog steeds kan verbazen hoe bloemrijk mijn dagen ook zijn,er toch een meester in mijn schrijven tevoorschijn wil komen.Er ook mag zijn, omdat de reflectie naar mijzelf, blijkbaar is voltooid in de tegenwoordige tijd.Hoe ik mijn dagen kan vullen in alles wat er kan ontstaan als ik de tijd neem voor mijzelf, kan luisteren in wat ik zeg, uiteindelijk de enigste verbinding die ik heb, is met mijzelf, en daarom dit kan ontstaan.Daaromheen wat verhalen mogen ontvouwen,wat voor mij belangrijk zal zijn, in het ervaren terwijl ik schrijf,en hardop aan mijzelf kan lezen ,dan kan voelen hoe het zich verhoudt,waarin  weer een nieuw ontvouwen kan laten zien .En dan precies kan ervaren wat reflectie kan betekennen terwijl ik schrijf.