Getuigen.

Het getuigen kunnen zijn, in wat ligt te splinteren in hoe het kan zijn, om te blijven in wat onstaat. Aan de zijkant van wat er gebeurd, als een getuigen te blijven staan, in afstand kan blijven, om wel te onthouden dat in ieder gebaar die ik laat zien, toch heeft te maken met het kunnen luisteren naar mijn eigen klank.Uiteindelijk de rust die het verdiend  zich heeft gestapeld in wat het zegt, om als getuige te durven zijn, in de mengeling van vele gesprekken,van de vele verschillen die er zijn, niets persoonlijk meer kan nemen, dan het verstaan, dat een getuigen te kunnen zijn, zo opportunistisch kan wezen, dat wanneer ik een vinger wijs naar eigen taal en onomwonden in wat ik schrijf, toch als bijzonder blijf beschouwen.Als ik in een getuige kan blijven staan, zonder dat het mij nog dieper kan raken,zonder een verantwoording hoef af te leggen naar de ander.Zonder spijt maar heel oprecht, mijzelf heb weten te behagen, in het getuige kunnen zijn,alsof de wereld om mij heen, steeds meer in afstand wordt bekeken,steeds meer als getuige te kunnen zijn en ik daar niets aan kan veranderen.Omdat de kans die er  ligt, mij uit mijn eigen taal ook brengt,mij als getuigen blijf voelen, zolang er niemand reageerd om uit te vinden, wat eigen stem en klank kan doen.Wat eigen taal in eigen ritme kan vertellen,wat een getuigen zijn kan betekenen in de meervoud die het heeft,door omstandigheden is los gemaakt, omschreven zoals de liefde die het heeft, zich kan vermengen in de oorzaak die het krijgt, als ik niet beter zou weten, in wat ik schrijf, uiteindelijk een delen naar mijzelf steeds blijft. Een ontvangen wat ik voel,niet meer naar een ander kijk,maar als getuigen kan laten zien,niet voor een rechter sta en zonder advocaat een getuige kan zijn,hoe alles om mij heen tegen alles in kan druisen,en kan proeven hoe het voelt om eigen smaak te hebben,om het gesprek met mijzelf zoveel vruchten heeft gegeven,zoveel respect naar mijzelf,zoveel heb kunnen laten gaan, wat geen toepassing meer kan hebben,maar in het blijven ontstaan veel meer is te bereiken ,dan welk een dialoog het kan zijn, het altijd naar mijzelf zal wezen.Misschien straks geen getuige meer hoeft te zijn,maar gewoon een vriendschap die ontstaat,die mateloos overeind kan blijven, om te weten dat het luisteren naar elkaar, in feite het kunnen luisteren naar jezelf kan zijn. Door te kunnen ervaren in wat een ander zegt,door te gaan naar de stilte die dan komt,met gevouwen handen elkaar kunnen groeten, vanuit een respect en dan echt kan voelen wat het kan betekenen, om geen getuige meer te hoeven zijn,maar in het contact wat kan ontstaan, wanneer de klank kan tonen dat je met jezelf ook praat.Dat ik dan ook kan weten dat ik geen getuigen meer wil zijn, in de opmaat van mijn delen, in dit waanzinnig gesprek die ik met mijzelf heb,die mij leid naar wat het is om te kunnen klinken met het glas, die veel verfijnder is, om te voelen, dat in elk gebaar die ik laat zien kan duiden dat mijn getuigenis in wat ik schrijf, iets in zou kunnen luiden van een nieuw begin of een nieuwe maand,om de warme dagen te overwinnen,om de airco die ik heb, eens aan te zetten in het kunnen genieten van het getuigen kunnen zijn, in alles wat kan onstaan en mij redelijkerwijze de ruimte geeft om hier eens over te schrijven.