Stipje.

Het ontvouwen, in de regels die ik zet,in het dragelijk kunnen maken,in het staren naar een punt, die als een stipje kan verschijnen en uiteindelijk de nieuwe ingang wordt.Die ik heel voorzichtig benader in de stilte die het heeft,zich niet omver laat blazen, maar door kan stromen in wat ik vanmijzelf ook lees.De ruwe randen zijn geslepen en wat ronder zijn gezet.Wat houdbaarder in de datum die in feite nergens is te zien.Omdat er geen tijd nog is te vinden,geen enkele verwijt,geen enkele bevrijding het nog duld, hoe mijn volhardend schrijven mij veel verteld,mij veel laat zien dat de grond onder mijn voeten, iets laat zien in de voetstappen die ik nu zet.In de afdruk van vertellen, vlinderlijk verder weet te gaan, om te gaan vliegen,zonder enig spijt of een overtuiging,of een ingetogen respijt, waarin de weldaad heel anders kan voelen,heel anders naar mijzelf kan laten zijn. Veel schoonheid in de mogelijkheid van delen, in een glimlach,die ik nu kan zien, hoe mijn taal steeds  laat blijken, dat de geslepen randen zijn gaan glinsteren als een diamant.Als een mooi festijn van het geven van het ontstaan, in wat er kan komen als ik voor mijn laptop zit.Zonder enig forceren iets toe kan lichten, in de richting die het geeft, in het stipje die ik zie, waarin mijn zelfstandigheid naar voren treedt.Waar de ingang die het heeft vanuit mijn stilte wordt benut en nergens meer een beeld van kan maken, in wat er kan ontstaan. In de grootsheid van mijn vertellen, als een getuige naar het geheel kan kijken ,in een eigen weg  kan blijven staan ,en dan kan voelen in wat het scheelt, om  onafhankelijk te kunnen wezen,te kunnen zijn in eigen taal,te kunnen schrijven zoals het komt.Geen spiegelingen meer nodig heb, dan alleen het kunnen verstaan in wat ik zeg  naar iedereen, in het laten zien, hoe bijzonder mijn taal kan blijven stromen, in welk een richting het wil en als een stipje aan de horizon ik nu kan zien, dat er geen enkele zekerheid is te vinden,geen lof of een pluim,of een veer in mijn achterse,of te repecteren, dat wat ik schrijf, zo van mij is geworden, in wat het duid,in wat het geeft dan alleen te wennen, dat de stroom die ik heb, in energie door mijn schrijven om kan worden gezet.In mijn dagelijks bevinden van eigen tijd.Geen bevrijding behoeft te hebben,geen psychologisch effect,geen drama over een verleden,geen gedurfd verzet,dan alleen een vertellen aan mijzelf en aan wie het wil lezen.Aan het onbekende,zonder  vrees in de afwijzingen die er zijn geweest,maar gewoon te vertellen in wat ik van mijzelf dan lees.Dat is voor mij voldoende en vult mijn hart,vult mijn trots,mijn vermogen in het ontvouwen ,mijn eigen weg die ikzelf heb neergelegd, in een zorgvuldigheid van delen naar wie het wil lezen maar vooral voor mijzelf is bedoeld.En in de komende tijd niets meer hoeft te helen,zelfs geen bevrijding nog heeft, dan alleen mijn creativiteit  ontvouwen, in alles wat naar voren komt en niets achterblijft, dan alleen de mooie dingen, om te blijven bij mijzelf,om te ontwaken in dit moment.Om te zien hoe het kan voelen dat in elk moment geen ander moment zou kunnen zijn.Dus wat het stipje verteld, is blijkbaar veel groter als dat het lijkt.Veel zuiverder in de taal,veel belangrijker maakt om te wachten en te zien , wat dat stipje kan betekenen in de uitleg die het geeft . Rustig af kan wachten,waarschijnlijk mij iets geeft om door te kunnen stromen in wat ik van mijzelf lees.In wat ik kan ervaren terwijl ik het lees,wat het kan betekenen, wat het stipje mij dan geeft.Mij nu weet te vertellen, dat vanuit het niets er juist iets kan verschijnen,een  vloeiend geheel, wat ik aan mijzelf weet te vertellen,zodat het stipje wat groter zou kunnen worden,wat kleiner in het geheel,wat brozer en vollediger zou kunnen zijn.De zomer nu echt is begonnen,de warmte mij omsluit,zoals de vernieuwing in wat het duid, om vanuit het niets te kunnen schrijven.Mij nu naar voren buig, om goed te voelen,hoe liefdevol ik kan zijn, in al wat is verbroken,in al waar ik zuinig op ben, waar mijn taal in het uiten heel belangrijk wordt. Als ik lang genoeg naar dat stipje kan kijken, in het ervaren wat het krijgt,er dan niets over kan blijven dan mij alleen.En geen beeld meer kan hebben, in het creëren van dit moment.Maar dat kleine stipje wil volgen, in wat het mij zegd, dat het beeld wat ik altijd kan hebben nu is verdwenen in de glinstering die het had,in de volharding van elk schrijven en mij als getuige laat zien, hoe het stipje kan veranderen in een mooie ster. Naar de planeet kan kijken,naar het ontstaan,naar de bewegingsvrijheid die ik voel,naar de vervlogen tijden,dat het niet zover hoeft te komen,  in het effenen van de grond,  in elk  ontvouwen al schrijvend kan ontstaan.Waar de liefde voor mijn taal   mijn vrede weet te vinden, in elk stipje die dan verschijnt.