Geheim.

Waar het blijft en kan ontstaan,waar de oven heter bleek,dan in de damp die kan ontstaan, als het brood wat ik deel, te heet gebakken wordt,de korstjes die het heeft, een gelijkenis kan hebben, als een spreken met mijzelf.Als de was die opgehangen wordt , ook kan drogen door de zon,door de wind die wat stiller is en ik opmerk hoe het komt in welk gezeldschap ik ook zit,mij vaak  alleen kan voelen.Door het gesprek wat er niet komt,door het kunnen luisteren en ook zie, hoe het verblijven in waar ik zit, mij zou kunnen verblijden,maar eerder voel, om mij te verplaatsen naar een andere plek.Naar mijn eigen weten , wat mij vulde in het verleden,nu afgestompt tevoorschijn komt en er geen reden hoeft te zijn, dan te blijven in mijn eigen handeling van mijn schrijvend ervaren. Van de oorzaak die het heeft om mijn geheim die ik heb, voor mijzelf te bewaren.Het geheim die zich heeft gevormd in tal van spreken en in mijn schrijven is omgezet, laat aan mij nu weten dat de overdaad zich heeft verplaatst in eigen ritme van het ontstaan.Waar geen enkele verplichting ,geen enkele herkenning,geen overmoedig kunnen zijn,maar vanuit mijn rust nu weet te vertellen,dat ik blij ben met mijzelf.Dat het geheim wat ik draag in vele woorden is beschreven,in vele daden zijn omgezet,maar moet bekennen dat in elk gezelschap ik nu merk, hoever ik ben gekomen,hoe ik ben gegroeid in eigen benaderen,en als vanzelf door wat ik aan mijzelf vertel, dieper is gaan liggen,maar hoger in het aanzien in de gesprekken met mijzelf.
Het geheim wat ik had willen delen vanuit de energie die ik heb,is nochthans voor diegene die het opvalt en merkt, dat een ander ervaren met jezelf,vanuit mijn bron is gekomen,vanuit de leeftijd die ik heb.Geen opwinding meer kan voelen,maar het juiste respecteren zoals het komt,zoals ik blijf leren dat mijn weelde mijn weelde blijft,mijn ontvankelijkheid zich kan richten in wat er overblijft om te blijven ervaren dat het beklijven in mijn lijf, nu iets anders verteld dan alle geheimen bijelkaar.Het voelt zoals het komt en keert zich tegen het gewone,tegen een strijd die ik nooit kan winnen,tegen de haren in gaan strijken en dan een zeggenschap kan hebben omdat ik kan luisteren in wat ik zeg en schrijf. Kan nooit vantevoren iets plannen,maar wil laten ontstaan ,waar mijn aandach mij wil hebben, in de volgende stap die ik weer zet, naar een gebied die mij zwijgend  aan kan kijken,maar ook kan voelen waar het zich wringt,waar het uit de bocht wil springen,geen geheim meer is ,maar een overeenkomst in al mijn delen,niets nog een staartje heeft,maar in het ontginnen in wat ik beleef,in de stilte die het heeft, veel warmer is geworden,veel meer zoals het is.Veel te weinig wordt gevoeld in het beleven zoals ik steeds laat zien.Dan kan het tot  een groot geheim ontvouwen,een drijven naar een kant, waar de zee mij roept om daar te gaan wandelen,om de lucht die het heeft in te gaan ademen en zou kunnen vertellen ,dat alles wat ik heb beleeft terug te geven aan de zee.Aan het strand waar ik op kan liggen,waar ik mij laat branden door de zon, door de hitte soms onwel kan worden en plaats ga maken voor het geheim wat er niet om liegt, maar er wel kan zijn.Het daar kan laten liggen en terug kan geven in elk moment van mijn ervaren in het vertellen zoals het kan zijn.En besef hoe de herinneringen die ik heb, niet meer aan de orde zijn,maar als een uitgelopen pad een finish heb bereikt, in het schrijven over mijn geheim,die in feite zo waanzinnig kan zijn,dat het onaangetast kan blijven in wat het krijgt als ik niet naar mijzelf kan luisteren.Geen oplossing hoeft te zijn,geen redelijke twist,maar heel eenvoudig te durven zeggen dat mijn geheim in alles is te lezen.Om open te durven staan naar elk beschreven blad,naar elke poging die ik zet om heel duidelijk te kunnen zijn naar mijzelf.In feite het geen geheim meer is voor mij,maar door te willen ervaren in wat ik schrijf, daar mijn geheim in is gaan liggen,daar in het ontstaan, zo bereid is geweest om mij op te tillen in wat ik heb bereikt, door te luisteren naar mijn eigen stem,in het ervaren van wat ik vertel,waar mijn geheim die ik hoor, altijd een welkom kan geven in het lezen van mijn geheim.In de flow waarin ik kom, in het nadrukkelijk voelen dat in het ontstaan geen kalmte meer hoeft te geven,geen stilte zoals toen,maar gewoon mijn leven in het ontstaan van nu en in feite het geen geheim meer hoeft te zijn,in het blazen van de pluisjes, die door paardebloemen zijn gecreëerd, en het zo kan bekijken dat er geen geheim meer is,maar een doortasten voelen in eigen taal, die altijd bereid is in het delen naar mijzelf.
En met zachte stem vandaag weet af te sluiten, er naar uit kan kijken wat het volgend schrijven mij weer brengt.En het geheim wat ik koester, naar mijzelf nu breng,om te voelen hoe belangrijk het is om te blijven delen met mijzelf.