Als ik mijn ogen sluit.

Als ik mijn ogen sluit,en mijn stilte kan voelen,dan niet hoeft te kijken wat mij afleidt,van alle bedoelingen die geen bestemmingen meer hebben,maar zou dan luisteren naar mijn adem alleen,misschien wat oude herinneringen zwerven door mijn brein en als wolkjes voorbij zie schuiven.Want als ik mijn ogen sluit, dan pas kan merken hoe stil het is geworden terwijl ik schrijf,hoe mijn wereld zo kalm is geworden,geen enkel woord,voorbij dan glijdt, dan alleen het briesje in mijn vertrouwen.Dat als ik mijn ogen sluit mij af heb gestemd op mijzelf,op wat er kan komen, in een stilte die heel langzaam aan mijn kant is gaan staan.Dat wanneer ik mijn ogen sluit kan gaan wiebelen in mijn stoel,mijn handen open vouw om te ontvangen en te geven in wat er ontstaat.Die in een meditatie over gaat en dan het niets zou kunnen verschijnen.Die bereidt is om de standvastigheid die het kan hebben ,een confrontatie lijkt, dat in mijn moment wanneer ik mijn ogen sluit,mij niets meer weet te herinneren,dat net zoals in mijn slaap, ik ben verdwenen van een realiteit ,die in het niets is verdwenen,in de loyaliteit van te durven ervaren, dat middels mijn taal  zoveel heb beschreven,zoveel heb gezegd,zoveel heeft laten gebeuren,dat als ik mijn ogen sluit er niets zou kunnen gebeuren,waar ik spijt van heb,waar ik achter ben blijven staan,waar ik echte vrienden mis,waar mijn klank ik nu overlaat, in wat er wil ontvouwen.De straten leger maakt,waarin de stilte is gekomen,dat in ieder gesprek die ik heb, steeds vaker mijn ogen kan sluiten,om te luisteren naar mijn klank in het spreken met mijzelf,om te luisteren met mijn ogen dicht, dan kan ervaren,dat geen enkel geluid mij zover kan brengen als mijn eigen stem.Als wat ik heb geleerd, hoe het zich kan dienen in de tijd die ik ervoor genomen heb.Zo vruchtbaar is geweest in het erkennen dat als ik mijn ogen sluit niets meer kan dienen in alles wat ik heb gezegd en heb kunnen voelen,hoe zeldzaam goed genoeg ik ben,hoe wonderlijk het kan blijven,dat mijn taal waarin ik schrijf, toch altijd maar blijft stromen,maar wel kan zien, dat er een nieuwe glans in mijn schrijven is onstaan,dat als ik mijn ogen sluit,meer kan ervaren,meer kan zien in wat bevrijd,meer kan laten weten aan mijzelf, dat als ik mijn ogen sluit,alles heeft te maken met de kans die ik heb gepakt,om te durven ervaren mijn eigen stem.In eigen handelen neer heb neer gezet.Maar nu ik mijn ogen sluit in de verbinding die ik heb gelegd,zo anders ben gaan ervaren, dan liever even mijn ogen sluit en dan kan vertellen, dat in het genoegen die ik heb gehad zo anders is geworden,zo stil van binnen,zo zuiver op de graad,zo helend als ik zou willen, dat mijn stilte waar ik nu in zit, tot uiting is gekomen.Wanneer  ik mijn ogen weer zal openen in een ander moment,die voor mij veel waardevoller zal zijn,veel meer in hoe het werkelijk is, om mijn ogen te sluiten in het leven wat ik heb geleid,maar weet heel zeker, dat in het sluiten van mijn ogen ik in een ander dementie kom,met zoveel stilte, waarin alles goed is in wat ik zeg,waarin de beweging zo zacht kan zijn,dat alle maskers kunnen vallen,alle conditineringen de vrije loop ook krijgt,en er niets valt te herinneren, dan alleen de stilte waar ik in zit. Kan kijken zonder te kijken,zonder erbij stil te staan dat alles zou kunnen openen, terwijl ik mijn ogen sluit en dan kan voelen wat mijn bestemming kan zijn,wat de waarde die het krijgt mij zo heeft kunnen verbinden met mijzelf en het de tijd ook kan geven terwijl ik mijn ogen sluit, dan kan voelen, hoe het leven tot mij komt en dan wil bewegen  en spreken met zachte stem en het kan accepteren dat wanneer ik mijn ogen sluit, dan pas kan voelen,hoe levendig het kan zijn,het plezier wat ik dan kan hebben in het uiten terwijl ik schrijf en niets meer hoeft te missen,maar met mijn ogen dicht eigenlijk veel meer zegd in wat ik nu kan ervaren.