De rest van mijn dag.

De groene heuvels,de hoge bomen, in het zicht wat ik krijg,in het beloven dat alles wat ik dacht te moeten hebben,om in te schatten hoever ik ben.Maar achteraf nu blijkt, dat de taal die ik gebruik,als een zuivere olie over de bladen leg,in ieder gaatje die ik dacht te zien, nu zijn verdwenen in de ruimte die het mij biedt, om eens te gaan ervaren wat werkelijk belangrijk kan zijn. In de zegeningen die ik voel, als ik mijzelf zou moeten vergelijken met de ander.Geen bedoeling meer heeft,maar door met mijn eigen werk te gaan  verschuiven ,door wat ik blijf geloven in wat sterk aanwezig is,om mijn onvoorwaardelijkheid in een andere modem te kunnen zetten. Omwille van wat ik heb gemerkt, dat het mij aan niets ontbreekt,geen regels die mij vertellen, om bij het openen van mijn ogen in de ochtend meer volstaat,dan alle verplichtingen die ik voelde, heel langzaam in een oude laag blijken te verdwijnen.Ik doe wat er kan ontstaan,ik geef mij over aan ieder moment die zich laat gelden,die zich uitvouwde, alsof ik vleugels kan hebben terwijl ik schrijf.Alsof ieder begin,gelijk een einde geeft,alsof mijn gevoeligheid als een wapen is neergezet,alsof de slaap nog steeds aan mij trekt en terwijl ik schrijf en kan bemerken, dat alle beperkingen die er zijn geweest, zich voordoet als een bescherming, maar dat in feite nooit is geweest. Nooit de nodigheid heeft gehad om de verzoening die ik voel, om blijft zetten, dat in elk moment dat ik schrijf,mijzelf wakker kan schrijven  en dan kan merken, hoe het moment waarin ik leef,geen heuvels hoeft te hebben,geen idee zal zijn,maar dat zodra ik schrijf ik van alles zou kunnen vertellen,over de hoed en de rand,van het verlies een metafoor kan maken,van de kuilen waarin ik stapte geen letselschade heb over gehouden.Dan alleen de zelfstandigheid van mijn onbekommerd verblijven en het mij nog weinig raakt.Omdat ik nu wel weet, dat wat ik heb te vertellen alleen aan mijzelf gericht is geweest.In de omarming die ik vaak voelde,in de zoete smaak die ik altijd proefde.In de belangrijkheid om dat wat ik nu ervaar, altijd mijn eigen ingang zal blijven,mijn eigen zelfverzekerdheid in het brengen naar een maatschappij, wat ik veel te lang gedaan heb, in wat een ander wilde. Nu op een punt ben gekomen om te zeggen wat ik wil.Niet te doen alsof,maar in de boodschap die ik geef ,wat veel later zal gaan landen,mij daar van los gekoppeld heb en nu voel hoe vrij ik kan zijn,in al mijn woorden, die in feite in vele handelingen zijn gezet.Die in ieder moment dat ik dit laat zien op mijn blog,niet meer de verwachting heb, dat het wordt begrepen ,maar dat het gaat, om  mijn  eigen creëren in wat ik schrijf  en zo'n mooi effect kan hebben in de rest van mijn dag.