Voeten in de aarde.

Het heeft voeten in de aarde,waar ik al jaren op verblijf,waar ik zit te ervaren in wat er overblijft ,wat er in dit moment steevast kan laten zien, dat de orde en de schijnbaarheid zich zo heeft terug verdiend. Wat vanuit een mooie hoek mijn taal verschijnt,die zonder na te denken als een boek verschijnt, in feite nooit had geleerd  om daar zo mee om te gaan, zoals ik dit  al jaren doe.
Door het ontstaan van mijn werkelijkheid,door te tikken en te weten dat wat ik vroeger had geleerd nu ben vergeten. Omdat de taal waar ik uit schrijf niet van binnenuit of mijn hoofd ontstaat,maar door de handeling die ik voel, neer kan zetten zoals het komt,en zonder een denken mijn wereld waarin ik zit, te kunnen beschrijven,zoals ik een boterham besmeer,zoals ik kan kijken, zonder te kijken,zoals mijn stilte vaak een halt toeroept, om werkeljk eens te ervaren wat mij voed.Het geeft voeten in de aarde,als ik zou zwijgen vanuit een plicht,als ik plotseling mijn handen voor mijn mond zou houden en met ogen dicht,het horen, zien en zwijgen, iets anders doet lijken, als ik mijn voeten op de aarde zet.Als ik mij vasthou aan de gewilde dingen,als ik mee zou praten en zelf de teugels in handen hou.Als ik zou moeten waken in het veld van een bekeerde,en dan de verkeerde handeling zet,dan zou ik kunnen voelen, dat het gemis van aandacht eigenlijk niets meer geeft, dan te prevelen over de opwinding die ik kan voelen terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet dat de uitgang die ik zocht een ingang bleek te zijn,in het ontwaren van mijn schrijven.In wat het mij verteld,dat mijn voeten op de aarde iets anders krijgt,dan alleen te ervaren in hoe het wendt,en mijn zelf-kennis en ingenomenheid van alle kanten kan gaan glimmen.Kan gaan spetteren naar een kant, waar de voetstappen die ik had gezet niet meer is terug te vinden.Maar in een mooie lach en in het bevinden hoe het voelt om zo op de aarde te staan.Het voelt als een magische verbinding, die ik neer kan zetten terwijl ik schrijf,die zondermeer wat voeten in de aarde  krijgt. In het duiden wat elke keer, zonder al te veel verklaren,mijn voeten in de aarde zet.Mijn gewilde tijd vanuit mijn schrijven zo prachtig is volbracht.En dan alleen kan kijken wat het mij heeft gebracht.Mij heeft gevormd door niet te zwijgen naar mijzelf,maar met open houding ik vertel, hoe mijn eigen letters kunnen ontstaan.Mijn zelfreflectie nu een andere betekenis krijgt,en vooralsnog in het beschrijven van mijn dag, geen enkele aandacht wilt, in wat ik zou kunnen veranderen.Dan alleen te weten dat mijn kracht, wat is beschreven alleen dat heeft gebracht, hetgeen mij zo heeft gevuld.Mijn voeten in de aarde heeft laten zetten,met het geduldig durven zijn en vanuit mijn stilte niets belangrijker maakt, dan te kunnen schrijven zoals het komt.
Zoals het zich laat zien in het horen en zwijgen,in het ontstaan van mijn eigen taal,die niet uit boeken is verkregen,niet in wat in heb gelezen,maar door mij over te geven aan mijn eigen taal.Omdat de taal die ik beschrijf nooit vanuit mijn binnenste is verkregen,maar door de handeling van schrijven of spreken, het dan kan ontstaan.Geen geschiedenis hoeft te hebben,dan alleen te weten dat de flow die altijd komt,voeten in de aarde zal krijgen, om te gaan begrijpen dat dit bestaat.Om eigen taal te hebben,om het welzijn wat het kan krijgen zo verdeeld kan worden, in  het voetlicht in wat het brengt. In het uitzonderlijk vertellen aan mijzelf voor een ieder zou kunnen gelden.Naar de oplossing die het zou kunnen krijgen als ik aan iedereen vertel,dat welk een situatie er ook is ,er altijd kan worden beschreven hoe het voelt, om te kunnen ervaren,dat de tijd die ik heb genomen nu wat voeten in de aarde krijgt.En  mij kan wenden naar het moment van stilte,van gelijk te durven zijn, in al wat ik heb willen vertellen, hoe heerlijk het is om iedere dag zo naar mijzelf te kunnen schrijven.In het realiseren van mijzelf en genoegen in wat ik deel,nu wat voeten in de aarde heeft, om dit te laten ontvouwen.