Zwijgend spreken...

Te kunnen zwijgen terwijl ik spreek,te kunnen luisteren terwijl ik ervaar en kijk,te kunnen weten dat het klopt, dat mijn bepalen in wat ik schrijf  voort is gekomen door mijn eigen gesprek.Door mijn eigen woorden als een komeet naar voren komt,als een helder festijn in de weg die ik heb gevonden,in het meester kunnen zijn in eigen taal.Omdat ik eer mijn eigen spreken,zonder het gevaar van kopiëren van de ander,van het wachten, wat uiteindlijk mijn stilte bleek te zijn.Van de wilde lagen die als een palet naar voren kwamen,en als een mooie klank mij heeft geholpen om te schrijven in eigen taal.In de momenten die ik voorzag om alsmaar wat dieper te willen duiken,om te kijken waar mijn eigen schoonheid lag.Om te zien hoe de verbroken contacten mij heeft bevrijd, van al mijn buigen naar de ander en het nu naar mijzelf blijf doen.Ik heb geen reden om lelijk te zijn,om andere de schuld te geven,omdat ik nu begrijp dat alles wat ik kan creëren, precies  op de goede plek is gekomen,precies waar ik het wil hebben,en niet voor niets ook voel, dat alles wat is besproken niet in de herhaling hoeft te zetten,maar te laten komen in wat er komt.Wat vanuit een heerlijke ontspanning is ontvouwen,enkele jaren hieraan heb besteed,en het in feite altijd naar een kant opschuif,die voor mij zal gelden,die mij laat voelen hoe het is en blijft, om te schrijven naar mijzelf,om te kunnen ervaren in wat ik deel.Eigenlijk nog weinig uitleg nodig heeft,vanuit het besef dat er diep van binnen,de kern waaruit ik leef,niets anders is dan het beleven van wat ik zeg en schrijf.In wat er kan gebeuren als een nieuwe dag weer is begonnen,waarin het openstaan voor zoveel dingen ik daar nu een keuze in kan maken.Een keuze die mij bevalt,die mij op kan tillen over elke rand die ik dacht te zien,die mij voortreffelijk laat voelen,verhelderend zoals het lijkt,zo vanzelf als mijn handen kunne tikken,en mijn woorden dan beschrijf.Vanuit het spreken met mijzelf,vanuit de richting die mij leid,dat wat mij  kan over  komen,mij kan zetten in dit moment.In het geheel wat ik al die tijd heb neergezet.Dan er van kan genieten,dat in al het ontstaan, geen enkele bedreiging kan worden gevonden,omdat het mijn eigen woorden zijn.In het zwijgend geheel,waar mijn stilte  is in gezet.Er nieuwe gebieden zich kunnen ontplooien,zich kunnen laten zien en uit kan strijken vanuit de nieuwe lagen die ik ervaar en nu ook zie waar mijn schoonheid kan liggen.Waar de angst verdwenen is,waar de lat die ik had gelegd is verschoven in de meters  die ik neem,in de verfijning  ben gekomen,wat voor mij hetzelfde is als het voelen in wat ik eer.Dat als eerste kan laten komen,vanuit een zegen die ik voel en echt kan ervaren wat september met mij kan doen.Die kan laten zien hoe de verandering in niet alleen het weer, maar ook het menselijk aspect zich diend in het geluk wat ik kan voelen, in de kleine dingen die ik heb.Niets groter kan maken,ook niet kleiner is neergelegd,maar te weten dat mijn talent zich ten volle heeft benut.Kan kijken zonder te kijken,kan spreken in mijn zwijgen en ik daar uiteindelijk veel mee zeg,dat de woorden die altijd komen niets voor niets kunnen ontstaan.Daarin bij mijn eigen waarheid kan blijven,bij mijn eigen zijn en in mijn zwijgend spreken, wat kan ontstaan,alle tijd heb genomen om dit te laten zien.