Herfst.

Zo gewaagd, misscien wel impulsief , zo uitdagend,zo vergezeld in een leger van woorden,in het ontvouwen van dit moment,zo rechtsstreeks ik iedere deur zou kunnen openen,waar de verrassingen blijven komen,waar het  geen geheim meer is ,maar is gebleken dat in de constante lijn van mijn eigen schrijven, soms zo wonderlijk kan laten zijn. Vanuit de kern van mijn spelend vertellen,de wortel ook laat zien,van ontvangen,van willen kijken wat ik vandaag weer aan mijzelf vertel.
Wat ik vandaag kan vormen en uit mijn handen komt,dat in het onstaan van al mijn delen,dat in de vrucht van werpen, van eerlijk durven zijn, is een aparte weg die ik heb gevonden om te kijken in wat ik vertel.
De hoge pieken daar gelaten,daar waar ik niet altijd  in kan zijn,maar heel realistisch naar mijzelf blijf kijken en kan schuiven met wat spullen,alles weer een andere plekje  geef,omdat de ruimte die ik wil voelen kan projecteren op de plek waar ik in woon.En zo met een tevredenheid alles een eigen plek heeft gekregen en mij heb voorbereid op de herfst.Het is de tijd van keren en kan kijken wat er valt,zoals het blad van de bomen,de lucht grijzer is aan het worden,de dagen korter zijn,en de nachten langer,waarin ik kan rusten,en niets vraagt dan te gaan wennen aan de herfst.Aan de vlinders die zijn verdwenen,aan de mollen die een hoopje achterlaten,aan de reigers die stilaan blijven vissen,aan de merel die ik nog weinig hoor zingen. Het een fale indruk geeft hoe het gras is gestopt met groeien,de bruine bladeren aan de bomen mij kunnen vertellen dat alles naar binnen keert.Dat wat in de zomer is geweest nu ook achter mij kan laten,daarin soms een leegte kan  voelen in het moment dat ik schrijf.
De structuur die ik kan hebben in wat ik nodig heb,in wat mijn wereld van treffen mij vaak verdeeld.En dan snel genoeg kan hebben dat wat ik zie, steeds een punt kan blijven maken in wat het wint, om mij weer eens om te draaien naar wat ik vindt.Het is een vreemd gebeuren,een onverlaat kunnen zien, dat er maar weing voor nodig is om de afleidingen die er zijn, op mij geen invloed meer kan hebben.Kan bekoren en tot behoren ik dan afstand neem.Afstand van de energie die mij niet kan vullen,die mij alleen maar kan laten zien in het behagen naar de ander, mij niet meer diend.Ik heb mijn eigen ritme, in het verstaan dat in elke klank die ik kan horen bijna niet meer is te verstaan.Niet meer uitnodigd om te gaan luisteren in wat het verteld,geen enkele invloed het kan hebben in wat ik beschrijf.
En voel meteen dat ook de herfst in mij is begonnen,en ik langzaam maar zeker in het overtreffen van elk woord, ben gaan beseffen dat mijn intelligentie die ik heb,zo vervuld wil gaan gebruiken voor mijzelf alleen.Er niemand  mee lastig wil vallen,dan te ervaren dat wanneer ik voel, in de verveling die dan komt, voor mij de mooiste gerustelling zal blijven om dan te weten dat het genoeg is geweest.
Het is geen zoeken naar iets anders, maar een ondervinden dat ik iets mis en weet dat er iets anders kan gebeuren als men durft te luisteren naar zichzelf.Geen reageren op elkander, maar te voelen dat wat er mag zijn,alles wat in de aandacht naar voren zou kunnen komen,wat belangrijk blijft in het vertellen, dat de herfst nu is begonnen en ook ik  naar binnen treedt, om te gaan voelen wat een herfst zou kunnen betekenen in al mijn schrijvend beleven..🍂.