Bespiegeling.

Het zit te strak en buigt niet mee,het geeft geen ruimte ,het is teveel en soms te weinig,soms te groot in het verkleinen van de dingen.Het laatste woord  wat nog niet is beschreven,de schuine tekst niet kan worden gezien.Het vlakke gezicht nooit ronder  is geworden,nooit een beslissing hoef te nemen, dan alleen te weten, waar  nooit echt naar wordt gekeken.Dat een bodemloze put niet is te vergelijken, dat mijn handelen in dit moment,mijn verfijnig zou kunnen verliezen, als ik dit blijf zeggen,als reactie in wat ik zie.Wat een kromme kijk zou kunnen duiden,zou smaken naar verrotte vis,zou ruiken naar een bedorven aarde,naar de grootste illusies die er zijn. Om alleen te kunnen dragen hoe anders het had kunnen zijn.Wanneer de omslag is gekomen,wanneer de daling als een verstelbaar evenement,wat kleur zou kunnen krijgen, en dan merk dat het een storm in een glas water bleek te zijn.Dan zou ik lachen en schuddend mijn buik gaan voelen,de basis waarin ik sta.Dan zou ik alles vergeten en niets meer over willen doen.Niets meer willen laten zien,dan alleen mij te omgeven met die energie ,die mij is gegeven,die ikzelf heb verdiend,die in het grote gelijke een bespiegeling lijkt, vanuit het lange zwijgen wat ik lang heb gedaan.Het maakt niets uit in mijn vertellen,het geeft de boost van werkelijkheid,van tevreden kunnen zijn in al het onverwachtse,die geen nut zou kunnen hebben meer een ander duiden heeft. Vooralsnog zonder commentaar door kan stromen in de flow die ik kan laten zien.In redelijkheid kan beschrijven en het mij verbaasd,dat in al mijn jaren dat ik schrijf,steeds weer iets anders kan ontwaren.Steeds het kleine, groter weet te maken,de onzin soms ook terrecht kan zijn.Mij niet meer bindend op kan stellen,maar te beseffen dat ik er soms genoeg van heb.En geen enkel voorbeeld meer wil geven.Dan mijn dwarsfluit pak,waarin de valse noten zijn te horen, waarin ik niet had verwacht,zo mijzelf te horen schrijven, te horen met hoeveel gemak dit schrijven ook kan komen en eigenlijk een lach ontstaat.Die breder is dan wat er kan gebeuren als ik eens echt toelaat wat ik ook kan voelen.Dwars tegen alles in, kan gaan  liggen op de grond en al demonstrerend met open mond, ineens besef dat alle moeite die ik heb genomen geen moeite bleek te zijn.Geen moment van vrezen,van angstig te moeten zijn,van alle invloeden verschoond wilt blijven en als een vreemde vogel mijn vleugels uit kan slaan,waarin de vlucht die het lijkt, gewoon een bespiegeling is wat ik soms ook kan ervaren. in de bespiegeling die ik beschrijf.