Ontwaren.

In het gebruikelijk ontwaren,staar ik wat voor mij uit,en voel de sfeer van ontwaken in wat het luid om in een herkennen in wat ik schrijf zelfs geen herinneringen meer zijn.Dan alleen dit moment,dit moment van delen uitzonderlijk zou kunnen zijn,waarin ik voel hoe nietig en kwetsbaar mijn woorden kunnen zijn,hoe verder ik kan kijken er dan niets meer overblijft dan alleen een mooi ontvouwen waar ik in verblijf.Het is bijna niet te overzien als ik luister naar wat er gebeurd in de wereld om mij heen,als ik de beelden zie op de t.v.,als ik andere hoor praten in de voeding die het geeft om alsmaar in een spiraal te gaan zitten waar ik niet in leef.Mij soms verwonderd hoe het kan dat het contrast steeds groter wordt,steeds verder van mij vandaan,steeds minder nog begrijp hoe de oorlogen die er zijn zoveel slachtoffers maakt,zoveel leed om te zien,zoveel ontberingen laten ontstaan,waar mijn begrip om het te begrijpen in een verlamming verdwijnt en ik niet meer kan kijken wat er nu in deze wereld gebeurd.Ik sta versteld als ik de machthebbers hoor spreken,hoe zonder schaamte zij hun vernietiging verdedigen,er van uitgaan dat wij dat moeten begrijpen.Maar aangezien in mij geen oorlog is te vinden,geen macht of projectie op de ander,geen medogeloos beslissen om  mensenlevens zomaar te beëindigen.Om te zien wat macht kan doen,wat macht kan betekenen in het leven van andere.Dan alleen te zien welk een misbruik van elkander wordt gezien, als een troef om nog verder te willen vernielen en in feite iets doorgeven aan de jeugd,die alleen maar zien de vernietiging om hun heen.Dat op kan slagen in hun systeem,omdat ik zelf ook weet hoeveel moeite het heeft gekost om dat weer recht te trekken,om het gevoel wat het geeft als een macht je zo  klein heeft gemaakt,zo heeft vernederd tot aan het bot,zo ben gaan geloven om ook zo weer met andere om te gaan.Dat zie ik gebeuren om mij heen in de grootste spiegels die er zijn,maar ben daarom zo blij dat ik hier over kan schrijven,dat ik dit kan delen met mijzelf.Mijn verbazing hier over uit kan spreken,mijn begrip niets kan tonen dan alleen te schrijven wat ik er van vindt.Wat de toestand in de wereld eigenlijk in een transfomatie zit in een kanteling van leven,dat als men niet begrijpt hoe te leven,wat er dan gebeurd ,geen hand in eigen boezem kan steken,geen wijzen naar de ander maar in wezen de nietigheid van jezelf te durven erkennen en daar een buiging naar maakt.Jezelf te kunnen vergeven in alles wat het raakt om een ander leven te vinden,om niet te projecteren of te reageren op de ander,maar vanuit eigen wijsheid, die men kan vinden in het spreken of schrijven naar jezelf.Er dan hele andere ondervindingen kunnen komen, waarschijnlijk net zo zal gaan schrijven, zoals ik dat kan laten zien.