Tikkend ontstaan.

De stilte in mijn zwijgen, als een roos kan openen, en de wereld kan laten ruiken dat ik mijzelf kan verstaan,in mijn eigen schrijven, in mijn eigen doen van zijn,in het delen,wat als een gegoten jas mij kan vullen en het beaamt, om mijn aandacht te volgen in wat er mag ontstaan.
In de beweging van mijn wandelen,bij iedere stap die ik zet, voel ik het genoegen in wat ik schrijf en het altijd heel boeiend vindt om te kijken welke woorden mij omvatten.Mij verrijkt in het welzijn van vertellen,van kunnen laten zien,dat mijn adem als een trillend blad kan overzien, in het koesteren zoals genoemd,wederkerig zal blijven in alles wat ik ontmoet.In het verder ontwikkelen van mijn taal ,in de aandacht die ik geef, in wat er leeft om te kunnen vertellen,dat de zwermen van de nieuwe bijen, nu hun plekje aan het vinden zijn,en het geluid wat ik kan horen op een klein orkestje lijkt,waar de violen de trommels overheersen,waar de zoete smaak van proeven het geluid kan produceren die binnen kan komen.Die mij verblijden en in mijn stilte kan zetten,zonder dat ik spreek.Vanuit de aandacht die het geeft om van mijn stilte te genieten,in wat er komt in het onstaan.Ik mijn handen laat rusten, van hoe het kan gaan om te wachten in elke stap. Elke letter mij ook pakt en zo als gewoonlijk mijn hele lijf warm kan worden,mijn ogen als smaragd tevoorschijn komen en dan anders weet te kijken in de stroom die ik voel.Het anders kunnen kijken in wat er kan onstaan, heeft met de werkelijke stilte te maken,met mijn werkelijkheid van delen en als een lopend vuurtje door laat gaan,door laat lopen in het verstaan van eigen beleven in mijn eigen taal.Geen druk te voelen,geen uitgelezen boek, maar het vullen door mijn schrijven, door wat ik kan ondergaan, om nog bewuster, met mijn taal  om te kunnen gaan.In de zinnen die ik zet,soms met enkele verbazing kan voelen,dat wat ik schrijf, in zoveel omarmen is gevoeld, is ontdaan van de invloed van anderen, waarin ik mijn eigen weg kan gaan.Waar mijn stilte die ik nu begrijp, met ogen van smaragd, in het vertellen dat het altijd door blijft gaan.Dat het altijd  het zinderend effect op mij zal hebben,in mijn taal die ik ben gaan koesteren en heb gebracht, zoals de bijen als een klein orkest weet neer te zetten,als de voorzichtigheid die ik had, nu overboord heb kunnen gooien,omdat wat ik breng, vanuit mijn liefde die in mijn taal is omgezet.Die mijn kern van delen ook nodig heeft, om de stilte te ervaren terwijl ik schrijf.Terwijl ik zonder schaamte zelfs een beetje achterloos kan zijn, en mij laat verwennen in wat ik verspreidt.In geen duidelijkheid te hoeven  zijn,dan alleen al tikkend mij laat gaan,waar geen schaduw is te vinden, dan alleen mijn tikkend ontstaan.