Verstrengeling.

Het kan mij overvallen in het besef dat ik altijd iets wil veranderen, wat er gebeurd en dan in sommige momenten ook kan zien, hoe mijn wereld is geworden,zo vreselijk zelfstandig,soms zo veel alleen,soms zo kritisch naar de mensen, die niet zien dat in mijn delen er altijd iets gebeurd. Waarin mijn intelligentie in het bereik,mij soms zo moedeloos kan maken,zo in het bereik dan ook plots kan voelen wat ik heb gemist,wat ik misschien heb laten liggen,dat een gemis van een lieve partner niet de reden is ,maar dat  nu ik wat ouder ben en mijn leven overzie,waarin de sprongen zijn gemaakt ,mij ook heeft gediend en mij ook heeft geholpen om te doen wat ik nu doe en uiteindelijk de scan ben aan het maken in wat mij nog werkelijk voed.Ik weet,ik ga naar binnen en naar verluid het mijn bezinning  is, die ik kan voelen en wil beschrijven hoe het voelt om altijd maar iets te laten zien, om te blijven in de wereld waar de waarheid die ik nu zie, zo verankerd is blijven hangen in de dingen die ik doe.Die ikzelf kan creëren om naar mijzelf te luisteren en dan ook hoor dat in al mijn beleven soms ook iets anders hoor.Dan hoor ik een gemis van klanken, van het raken in een zin,van dankbaar kunnen zijn,maar ook het gevoel kan hebben, dat wat ik doe tot iets kan leiden, dan alleen te kunnen duiden hoe mijn leven vanuit een verwondering  heb gezien.Maar inmiddels nu ook wel weet dat in het creëren in wat ik schrijf,zich soms ook  kan keren en dan ga missen in wat ik niet weet. Hoe de verstrengelingen soms  parte speelt.En mij kan verwonderen in wat ik schrijf en zeg,maar dat ik altijd voel dat ik wil veranderen.En dat op deze manier aan mijzelf wil vertellen.
Ik weet niet wat dat is,maar het voelt als een beweging die nooit genoeg heeft als ik zeg,over mijn schrijven van zoveel stilte,van zoveel te hebben gezien en dat er toch een klein draadje is blijven hangen in mijn systeem.Die altijd  aanwijst om het anders  te willen doen,dat de overtuiging die ik heb, niet zo snel los kan laten en ik daarom dit vertel.Het voelt als spartelen om het gelijk,het voelt als een verhuizen die steeds wordt uitgesteld,die steeds een gat kan slaan in al mijn momenten, dat ik niets meer voel in het delen naar mijzelf.En daar mijn kern naar voren komt,van zoveel gewoontes die ik had,van de inborst die het kan hebben om eens te vertellen wanneer ik naar binnen ga.Dan zie ik een vervolmaking in een prachtig geheel,dan pas zie ik, dat het heeft maken met de volharding die ik heb en dat nu in een andere vorm  kan worden neergezet en mijn schrijvend beleven naar een ander niveau ook breng, waar ik niet wordt herinnerd hoe het zou zijn geweest als ik dit met meerdere zou kunnen delen.De verstrengeling die ik voel, heeft daar mee te maken,zoals ik ben begonnen in de reeks van vertellen, waarin ik het mij eigen heb gemaakt,waarin ik heb mogen beleven in ieder woord die ik heb gezet en als bijzonder heb ervaren.Maar soms ook voel om de verstrengeling weg te halen om dan te kijken hoe het voelt, welk een ingang het zou kunnen krijgen en dan kunnen zien, dat mijn waarde die ik heb, voor mijzelf zou kunnen houden. De verstrengeling van voorheen daar te laten ,om dan te kunnen zien,dat mijn schrijvend beleven in een ander niveau is te zien.