Ik heb geen vorm,maar een hedendaags gebruik waarin ik zie hoe mijn ramen zijn beslagen wanneer ik mijn gordijnen opentrek.Ik heb geen vorm waarin ik het kan gieten,waarin het statisch klinkt om steeds weer opnieuw te kunnen beginnen.Maar het is het moment waar ik in zit, wat ik ben gewend eigenlijk helemaal niet zou kunnen missen,er eigenlijk helemaal geen andere vorm is te vinden,dan alleen te schrijven zoals ik aan mijzelf laat zien,zoals ik aan mijzelf kan laten weten dat ieder begin ook weer een einde zou kunnen betekennen,maar wil niet zeggen dat wat ik beleef niet meer op papier zou willen zetten.Maar dat het iets zegt, dat er in mijn vele ontdekken alleen mijn schrijven mij bekoord.Ik hoef niet te schrikken als het niet wordt gelezen,daar gaat het mij niet om,maar soms om iets weg te laten, kan ik weer terug komen in het besef,dat mijn schrijven mij verder kan tillen,mij verder laat zien,dat mijn passie die ik voel naar buiten laat komen zodat ikzelf kan zien in mijn schrijvend beleven, dat de vorm die ik zocht eigenlijk niet is te vinden,want zodra ik dat zeg, voel ik mij gebonden en denkt te moeten zoeken naar een andere vorm.Maar dat is een verkwisten van mijn woorden,van het bereikbaar willen zijn,van de weken delen die de aandacht vragen,die maken om te ervaren dat de vorm die ik dacht te hebben geen vorm is ,maar mijn eigen ontvouwen,mijn eigentijds gedoe,waar mijn liefde voor mijn taal blijft stromen in de sprongen die ik maak.En ik het nodig heb ,in de omarming van zoveel vertellen nu echt een plek inneemt. Zonder een vorm ik aan mijzelf kan laten weten,waarin de vrijheid die ik voel, zo mee is gelopen in de zone die ik zet en in iedere verandering die ik voel, het op deze manier in feite aan mijzelf laat weten. Het geen vorm kan hebben,maar een ontstaan in al mijn schrijvend beleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten