De Tijd.

De tijd zal het leren hoe mijn daad van geven,van het verstaan, dat in een leven het anders kan gaan.Anders kan ervaren in eigen taal,waarin de waarde van ontstaan, zo in dit moment kan zitten,zo wijselijk een besluit kan nemen in het creëren van eigen taal.Zo vol kan lopen in het geven aan mijzelf, dan rechtop blijf zitten in wat ik aan mijzelf vertel.De hoeder over mijn eigen taal laat zich onderdompelen in mijn eigen verhaal,laat zich herleiden in wat er komt,waarin ik mijn verbazing bemerk, hoe mijn stroom in het vertellen zo liefdevol blijkt te zijn,zo zacht als ik het wil hebben en toch in mijn kracht blijf staan.
Zo ontledend naar mijzelf,zo geplaats in het juiste moment, waar mijn handen in bewegen en daarin mijn eigen stem gebruik.Dan pas kan ik voelen waarom het belichaming heet. Vanuit de tinteling die ik voel in de weldaad van herkennen, dat mijn eigen stem het beste weet om aan mijzelf te vertellen, met de klank die ik hoor en eigenlijk al meteen kan voelen dat het mij voed.Geen enkel ander gebeuren is hiermee te vergelijken,geen enkel pad iets kan betekenen, nu ik weet wat ik aan mijzelf vertel in wat ik kan ervaren, dat geen enkele aandacht is verspild,maar door te spreken met mijzelf,door het gebruik van eigen taal, ik nu ook weet wat mijn werkelijkheid kan zijn in mijn geschreven en gesproken taal.Ik hou het vaak eenvoudig, omdat ik ook zo ben,omdat ik inmiddels weet, dat het verdeelde in wat ik ken, mij nooit heeft geholpen in wie ik ben.Dat wat ik heb gevonden in mijn eigen taal, is onomkeerbaar vergeleken, bij hoe ik ervoor stond, toen ik nog niet wist te luisteren naar mijzelf.En had altijd het gevoel niets te kunnen,niets van mij bleek te zijn,en achteraf nu ik kan zien, wat mijn taal met mij heeft gedaan.De prikkels van buitenaf, van mij af  weet te schudden en terug kan komen in mijn belichaamde taal.
Daar waar ik mij kan verbinden,waar mijn taal de ingang is, om te kunnen beschrijven zoals het is,zoals ik mij kan openen in het moment van delen, in het vullen van mijn dag,waar mijn schrijven en spreken het allerbelangrijkste is.Het is de tijd die ik geef,die ik laat ontluiken in ieder woord die ik spreek en voor mijzelf weet te gebruiken.Waarin de ander niet bestaat,niet vanuit een egoïsme,maar wanneer ik spreek of schrijf, gericht ben naar mijn eigen stem, dan pas kan ervaren hoe het voelt, om met mijzelf te spreken en te schrijven, en dan kan delen zoals ik dat zelf wil.Ik neem de tijd voor alles wat er kan ontstaan.Ik neem de tijd voormijzelf om door te kunnen gaan met mijn belichaamde taal. De tijd zal het leren in de overdracht die ik laat zien, wat eigen luisterend spreken kan laten ontvouwen in de tijd die ik er voor neem.