Zonder Titel.

Zonder titel te kunnen zijn,zonder dat een statusbalk in mijn ogen verschijnt, blijft mijn werkelijkheid bewegen in elk refrein, in elk vergeten dwalen, dat de angst om niet beroemd te zijn, niet in mijn voorzichtigheid kan verschijnen.Maar door te stappen over grenzen heen,door het leed van andere nu is gezien, dat ik kan veranderen en bovendien geen mening heb over hetgeen zo vast kan zitten,zo onuitstaanbaar verbitterd kan lijken,zo meegaand in elk bericht dat zonder een titel te kunnen beschrijven ik altijd weer terug kan komen bij mijzelf.Daar waar ik weet te vinden hoe het voelt om mijn eigen meester te zijn,om mijn eigen titel te dragen en niet verblind wil zijn in het dragen van de ander.In de overtolligheid van beschrijven dat voor mij een bijzondere tijd is aan gekomen en heb gekozen om zonder titel,zonder te wijzen naar de ander in mijn eigen gelijk kan blijven staan.Waar mijn handen de bereidheid hebben om te blijven tikken,om te blijven doen waar ik goed in ben.Waar mijn pad waarin ik ben gaan geloven, niets meer op een voetstuk zet,maar mijn eigen bereidheid om te weten, dat in mijn schrijven vele dingen open legt.En daarin zonder titel kan leven,kan zijn in wie ik ben,kan ervaren dat ik de enigste ben in mijn ontvouwen en ik tevreden kan zijn en wil behouden dat zonder titel mijn leven een stuk gemakkelijker is.