Laten zien.

Het is steeds stiller in mijn taal,het vraagt geen enkel bewijs om tegen mijzelf te zeggen, dat het laatste wat ik wil, om te bemerken dat  mijn taal altijd in mijn eenvoud blijft liggen,Dat in de flow waarin ik zit, in de afstand die ik voel,misschien ook goed bedoeld, dat een rekken in vertellen, de draad ook breekt en het gat wat kan ontstaan de meters geeft ,om alleen te spreken met mijzelf.Er is wat anders wat mijn aandacht vraagt en heeft niets te maken met de uitdaging die ik voel,in het laten zien van delen,wat soms tegen mijn borst ook stuit en vraagt om eens te kijken wat ik kan schrijven zoals het komt.Ik ben het kwijt, in het doel waar ik naar keek,in de meterslange dialogen en mijn staat van zijn op mijn youtupe kanaal kan laten zien,maar ook kan verdwijnen in de stilte, die er wil zijn,in mijn mooie momenten, die het dragen van iets nieuws al zolang heeft bekeken,dat mijn dorst die ik heb, ook kan bedwingen en dan in mijn stilte  verdwijn, met wat vreemde blikken.Die mij dan verteld in het niet hoeven schikken,niet hoef te staren naar een plafon,niet meer kan kijken of een ander het ziet,maar mijn genoegen in het schrijven voor mijzelf voor mij blijkbaar voldoende is.De teller bij iedere slag en deed klinken dat de macht van spreken nu iets anders vraagt, in het dragen van mijn ervaren.Dat in mijn komende tijd die ik voor mij zie en na verloop van tijd iets anders kan ontvouwen in wat ik tot nu doe heb gedaan.Het is de zuiverheid die vraagt in de kracht die het draagt,in de vorm neer kan zetten, zoals ik mijn tuin aanhark,mijn voeten veeg om binnen te komen,mijn ramen lap om te kunnen kijken naar de bomen, naar het levend bewijs, dat in geen enkele manier van spreken in het luisteren naar mijzelf geen indruk achter kan laten zoals ik zou willen.Omdat mijn stilte vaak iets anders zegt en ook laat weten dat als ik spreek met mijzelf ik niets meer hoeft te weten.Ik leef in dit moment en niet vanuit mijn oude verhalen.Dat is ondertussen afgelegd, in het dwalen van gebieden,in de aandacht die ik gaf,in de liefde die ik voelde en het schrijven beter bij mij past dan alle gesprekken in goed bedoelde zin.In het verbeteren van mijn taal waarin ik kan kiezen, welk thema er ook komt en misschien alleen vanuit mijn stilte ik iets kan doen in het spreken naar mijzelf.
Soms kan ik voelen wat overdaad kan doen,wat eigen smaak in delen niets belangrijk maakt in het ervaren van dit moment.
Mijn belichaamde taal spreekt vanuit haar stilte ,en kan laten zien dat de moeite die ik nam om is gedraaid naar een kant van weelde en dat alleen aan mijzelf kan laten zien.