Zwijgend ervaren

Soms dan drijf ik weg en trek ik alle onkruid heel zachtjes uit haar voegen,geef het hoopje wat het krijgt weer terug aan de natuur,zodat de functie die het heeft op kan lossen en als voeding ook weer krijgt, om de grond te bemesten,waarop ik sta en in de geur laat blijken hoe de cirkel van het blijven ontstaan heel natuurlijk is.Net zoals alle regen die maar blijft komen en ik er nu aan ga wennen,wat door plasjes loop,en de buien die steeds maar komen ,verfrissend is voor mijn huid.Er onstaat een gewenning en als mens de mogelijkheid ook heb, om mij  aan te passen aan de natuur,aan de witte wolken, die ik niet meer zie,maar de werkelijkheid in mijn schrijvend beleven, die waarschijnlijk alleen maar telt als ik het aan mijzelf kan geven in het  voorlezen aan mijzelf. En dan kan zien dat de input van mijn delen wat milder is geworden  en scheef kan lijken als ik het kant opduw.Als het ritme anders wordt en ik geen stenen meer hoef te sjouwen,geen pad nog zichtbaar is, dan alleen te kijken hoe het voelt om naar mijzelf te blijven schrijven.Geen dader is te zien,geen overleven ,dan alleen te schrijven hoe ik mij voel.De gedrevenheid in wat ik zeg, valt voorover in het overleg, die ik met mijzelf ook heb en het mij kan geven, de oorzaak en gevolg,de natte regen ,de dagen die ik intensief kan beleven en daarom ook schrijf op mijn blog.
Het is de wisseling in het weer en kan nog weing plannen maken,kan als een houten beeld het verder dragen,het verder ontvouwen in waar ik ben,waar de stammen van de bomen zo glinsteren, door de regen die steeds valt en alle slakken op moet ruimen, omdat er anders niets meer overblijft van al mijn bloemen en vruchten. Die het verstaan om nog verder te rijpen en nog niet klaar zijn om ze te plukken, om te zien dat een tijd kan helen in alles wat ik bespreek met mijzelf.
En bovendien de zucht naar vrede is ontstaan door aan mijzelf toe te geven,dat ook al loop ik in de regen in mijn eigen pad,in mijn eigen waarheid die mij zegt ,dat  mijn zwijgen in het juiste moment zo prettig is te voelen, in de taal die ik gebruik en zelf kan kiezen waarneer ik besluit om het op mijn blog te zetten.
Het is een zwijgend ervaren in wat ik vertel,waarin ik kan voelen hoe het mij bevrijd  van alle hinder die niet bj mij past,maar met mijzelf alleen te zijn en dan zwijgend kan genieten, hoe mijn taal mij bereikt in mijn momenten van schrijven.Van weten hoe het voelt dat mijn eigenheid van zijn ,zoveel meer zou kunnen zeggen ,maar dat mijn zwijgen mijn voorkeur heeft.
Zwijgend schrijven is zo stil,zo heel fragiel ,zo verfijnd het kan voelen,om aan mijzelf te laten weten, dat vanuit mijn eigen energie,vanuit de tijd die ik ook neem,mij vult in mijn delen en niets anders doe, dan wat ik ervaar in mijn zwijgende momenten,die mij meer vertellen dan te spreken over de natuur.