Jubileum-jaar.

Het is een jubileum waarin ik ben gekomen,waarin ik mijn 75ste jaar heb bereikt ,waarin ik ben gaan beseffen hoe wonderlijk ik door vele sluisen ben geslopen,hoe bijzonder ik mijn tijd nu ook gebruik, om te kunnen evalueren,om te kunnen staan in mijn bereidheid met het vermogen die ik heb. Als een zachte wending ben gaan gebruiken in alles wat ik zeg.In alles wat mij is overkomen,in het recht van delen naar mijzelf en bij het wakker worden,mijn tranen bleven stromen in de gelukkigheid van delen, in het kunnen ervaren dat het vergelijken in hoe het is geweest,hoe mijn armen hebben willen reiken naar elkander,hoe ik mijzelf heb geheeld, in mijn eigen ontmoeting blijf terwijl ik schrijf.Terwijl ik weet dat de eigen verantwoording die ik neem,zo volkomen kan ontstaan, in mijn moment van vertellen.Hoe het kan gaan als ik niet meer zou kunnen schrijven in eigen verstaan,dan de weemoed zich keert naar binnen,maar heb geleerd om de juistheid van mijzelf te omringen in de kalmte die ik voel.
En ga mijzelf feliciteren met de dag waarin ik ben geboren ,met de kracht die ik van binnen heb neergezet,in de vernieuwing die ik kan voelen, in het ouder wordend geheel,waar mijn rimpels kunnen beginnen in de tekening die het heeft,in het overwinnen van wat stukken, die mij nog steeds kunnen raken,maar door mijn schrijvend spreken alles lichter kan maken in mijn verstaan.Het is zo fijn Annamieke, om te schrijven naar mijzelf,in het getuigen kunnen zijn dat er geen blik is te vangen, hoe het kan gaan, dat ik mijn eigen eigen meester ben geworden, in alles wat er kan onstaan.Waar mijn lot die is bezegeld open kan worden gebroken en als een vlinder kan worden bekeken ,in de zachtheid van mijn bestaan.
Er is nu een nieuw jaar aangebroken,wat ik een jubileum noem, in wat ik aan mijzelf blijf vertellen. Dat het goed is zoals het voelt en nieuwsgierig zal blijven in de komende tijd,waarin mijn tranen kunnen verschijnen,waarin de dood wat dichterbij is gekomen en ik daar over schrijf.In de ruimte ertussen, alleen mijn schrijven daarin blijft,en altijd blijf genieten hoe ik mijzelf ervaar.Het mooiste cadeau die ik aan mijzelf blijf geven ligt verankert in mijn taal,daar waar de kinderen mogen spelen,waar de straat een speeltuin wordt,waar men kan dansen in het ritme van eigen weten en de fluiten en de trommels harder mogen klinken in het uiten hoe het komt, dat mijn geboorte wordt gevierd, zoals ik mijn werkelijkheid kan zien en in de eenvoud van het keren,dat een dubbeltje een kwartje wordt en mijn tijd van ervaren nu op een nieuwe blog wordt neergezet.