Boodschap.

De gemiddeldheid,de toon van zeggen, dat er in de komende tijd nog veel valt uit te leggen , dan te wegen hoe het voelt,hoe ik mijn taal weet te gebruiken en doorgaans mij heel rustig voel om ook eens iets anders te gaan beschrijven dan wat ik normaal steeds doe.
Ik kan het hebben over de natuur of over de paden die ik loop,of over de verschillen en de vele hoop in al het overtreffen, dat in de loop van tijd mij wel eens kan verliezen in de schemerheid van delen, als ik naar buiten kijk en nog steeds mijn kachel mij moet verwarmen, ik het eerder koud heb, maar ongetwijfeld zonder schroom iets wil gaan vertellen over een droom.Een droom wat ik nooit ben vergeten, omdat ik het nu tegenkom in mijn schrijven.Ik droomde dat ik op een kistje stond en stond te preken over een leven die eraan zou komen,was gepassioneerd in mijn spreken en kon luisteren in wat ik zei,ik dacht te preken uit een bijbel of een boek,maar kwam mijzelf tegen in het gesprek en had vele teksten uitgelegd en zag steeds meer mensen een belangstelling tonen  terwijl ik sprak. Voelde mijn klank  tot mij komen,tot waar ik stond en mijn gebaren in het vertellen steeds groter werden,totdat ik door mijn preken mijzelf had wakker gestompt. Toch ik bleef geloven, dat wat ik nu doe, daar mee heeft te maken.Van te voren iets kunnen ervaren,wat ik in feite nu ben aan het doen. Door mijn taal ik mij herinner, dat lang geleden ik dat heb gedroomd,maar dat ik steeds meer ben gaan beseffen, dat dit de boodschap is geweest, dat ik dit ging doen.Het laten zien in wat er kan onstaan in het moment van schrijven,en dat mijn taal daar de aanleiding van is ,en dat ik kan merken ,dat ik gedreven mij teksten nu zet, zoals ik in mijn droom kon ervaren.Het belangrijk maken wat eigen taal kan doen,wat spreken naar mijzelf met mij heeft gedaan.Alsof een kluwe zich af heeft gewikkeld in mijn eigen verstaan,in het mogen begrijpen, wat mijn eigen taal kan doen,niet alleen de stilte heeft gecreëerd,maar ook mijn scherpe daadkracht naar de ander.Ik heb niets meer te verliezen, dan alleen mijzelf in eigen taal,in eigen ontvouwen wat ontstaat,wat kan ontluiken in het zelfstandig kunnen zijn.Wat verder gaat dan wat ik kon ervaren in die droom,maar dat ik nu pas begrijp dat ik mijzelf heb mogen zien in de tijd waarin ik nu ook leef.Het is de boodschap die ik geef en voel om verder te brengen,om te laten zien wat eigen taal kan doen,wat mij zo thuis heeft gebracht in alle reizen die zijn gemaakt,van binnenuit en  buitenaf heb mogen bekijken,bijna van de wieg tot het graf,van het omschrijven in wat er kan ontstaan en ik altijd in deze overtuiging ben geweest,maar door mijn schrijvend spreken ik nu weet, dat het mijn boodschap zal blijven zolang ik leef.