Overvloed.

Het is vroeg in de morgen, door stilte omringd, kan ik genieten van de ochtend regen, waar geen zon nog is te zien, waar de chemie van gisteren weer is afgelegd,waar de tand des tijds mij heeft bewogen in de taal die mij omlijst, die mij verteld met vele woorden, hoe het wiebelen van wat bladeren aan de bomen, mij steeds verteld dat er een zomer aan gaat komen, die wat langer op zich laat wachten. In alles wat er kan ontstaan,zoals de overvloed van slakken,de gaten in vele bladeren,alle bloemen weggevreten zijn en bij iedere stap kan ervaren hoe mossig de grond onder mijn eigen voeten is.Maar nu ook weet dat overvloed kan schaden in hoe ik het bekijk,dat overvloed in elke vorm misschien wel verder lijkt dan men doet beseffen.Overvloed in goeie zin, maakt alles zo doorzichtig,maakt de dag waarin ik leef,in mijn moment van schrijven, zo vanuit de kracht die ik beleef, nog veel interessanter , dan te bengelen boven iets anders wat ik niet ken.Boven het ijdelen van wat ik zeg en mijn genoegen in mijn delen, in allerlei vormen heb uit proberen te leggen,om te voelen in wat ik zeg,om te laten merken dat mijn taal die ik heb, in overvloed kan brengen, in het ontstaan van eigen bodem,van eigentijd, waar geen grens is in op te trekken, dan alleen te schrijven naar mijzelf.Waarin  mijn vragen die ik heb, zelf kan beantwoorden,zelf support kan zijn, in het bewegen van mijn taal, die niets anders blijkt dan mijn overvloed van delen.
De overvloed die ik voel is met één pen te beschrijven,met elk debatteren niet is te vergelijken,het staat op zichzelf, het haalt alle grenzen die er waren al schrijvend weg.Het plukt de dag in overvloed beschreven, het zet alles in een gemak van weten en alles op zijn kop, wat mijn taal  laat ontvouwen in de richting van mijn trots,van mijn vertrouwen in het koesterend geheel en mij altijd weet te wenden in wat ik deel.In wat ik laat zien aan mijzelf en soms verbaast kan kijken, dat ik dit aan mijzelf vertel.Ik heb nooit geweten dat wat ik nu zie, dat daar mijn kern van spreken in is te zien.Mijn kern van schrijven in wat ik doe, om altijd te kijken hoe het voelt om mijzelf op de eerste plaats te zetten.Hoe mijn ervaren tot nu toe is veranderd in een overvloed van ontvangen.
Het ontvangen van mijzelf door te schrijven en te spreken,door te weten dat terstond ,mijn vrede in mijn woorden terug kan komen,zolang ik naar mijzelf schrijf.En kan dan mijn overvloed ervaren en kan koesteren als een talent,als een wezenlijk verstaander,als een uitgebroken leeuw,dan alle wetten te overschrijden en toch in het geheel kan blijven en mij sterker maakt dan ik dacht te leven vanuit een stevig fundament, die ik heb terug gevonden in mijn eigen taal.Waar geen valse hoop is te bekennen dan alleen mijn eigen taal.De overvloed, die het kan geven in dit moment,het waanzinnig kunnen vertellen in wat ontstaat,wat vaker kan worden besproken, hoe het gaat in wederzijds genoegen,in de humor die ik heb,in het uiten van mijn lachen en iedere dag een mooier geheel neerzet.Dan kan ik voelen hoe mijn eigen taal zich laat vinden in eigen gesprek,waar in de toekomst met mijn ogen dicht, mijn overvloed kan voelen,mijn inzicht naar mijzelf en kan blijven vertellen van hoop en glorie,van zeldzaamheid,van te blijven herinneren dat ik dit schrijf vanuit de beweging die zich spreid over mijn dagelijks leven,in het welzijn dat het krijgt, als ik alles terug kan lezen.