Horizon.

De steen op mijn maag is een beetje verdwenen, door te ervaren in wat ik laat zien,dat door de vele regen,de takken aan de bomen zijn gaan hangen en als een sluier een ingang lijkt ,een uitnodiging in vier kwadraat,in de lach die dan komt,in het accepteren dat mijn tijd die ik benut,zo langzamerhand de grens opzoekt, dat er in mijn stilte iets gebeurd, waar de flow die ik voel, zo anders is geworden en mijn rijkdom deel in het vele schrijven.In het laten zien dat wat ik draag in het ontluiken,in het zuiver kunnen zijn en de eer van dragen zoals ik mij neer kan zetten, hoe het voelt om veel alleen te zijn.Waar de verversing van mijn woorden altijd de kans weer krijgt, om opnieuw te kunnen schijnen,waar het licht die ik heb zoals een watertoren kan zijn en door het zwaailicht kan  laten zien,dat waar ik mijn licht laat vallen een pad aantrekt, die bezaaid is met kiezelstenen en de weg laat zien naar de open zee.De golven mij kunnen duiden in het schuim wat er is ,de wind wat harder kan waaien en ik eigenlijk nergens mee zit.Ik loop in mijn element,en zie de schelpen open springen, wat ik terstond ervaar, hoe heerlijk deze zoute lucht kan  ontstaan, als ik de buiging kan maken naar de grond,mijn ogen dicht kan houden,mijn oren gespitst, mijn mond wat open zodat de klanken samen kunnen vallen in een verfijning die ik proef.Die mij laat weten dat het genoegen in wat ik voel ,zo verteerbaar kan wezen,zo luchtig in wat ik zie, dat de streep de horizon is gebleken en ik niets anders doe, dan te weten dat de schoonheid die ik zie, niet is te vergelijken met de stappen die ik zet,om mij te blijven bevrijden in alles wat mij belet.