Overgave.

Een doosje in een doosje , wat ik ervaar als ik terug kijk hoe mijn eigen taal erom vraagt om in de overgaven die ik voel, meer kan beklijven om te blijven doen, in mijn schrijven en spreken, in de handeling die ik zet en mijn lichaam zich over kan geven aan de belichaamde taal.In een fractie van erkennen voel ik meteen, dat mijn besluit in het delen in mijn spreken verscheen en  als een bloem open ben gegaan en als een vlinder alles aan kan tikken, mijn eigen nectar op kan likken, in het verstaan van elk moment,van elk ervaren die mij heeft gebracht naar de vrede,naar een liefdevol gesprek,naar de overgave waarin ik merk, hoe zeldzaam mijn beleven wordt,hoe onmiskenbaar het landen in eigen overgave blijkt te zijn,hoe mijn hart is open geslagen,mijn deur nu werkelijk heb open gezet om te blijven vertellen dat de oorzaak en gevolg,nu echt is te merken en niets te verliezen heb,dan mijn oude gewoontes in wat ik tref. Hoeveel  de rangen en standen mij weinig zegt dan alleen te evaren dat wanneer ik spreek, mijn klank kan horen,mij deze belichaming geeft, ook voel dat het deel wat verloren lijkt te gaan geen omzet kan hebben in mijn belichaamde taal.Het is de overgave die mij helpt om te ervaren dat het zitten in mijn belichaamde taal zo iets nieuws in het bekende en mijn overtocht aan het maken ben, in het kruislings verdelen in de weelde die het zet, in het overkomen zoals mijn eigen taal kan zijn.Het dwarrelen door de velden, het lopen op mijn pad, waarin ik altijd heb geweten hoe het spreken met mijzelf naar mijn eigen schoonheid heeft gebracht.Waar de vlinders kunnen veranderen in de stijl die ik ken,in het mega groot ontvouwen zoals de vlinders kunnen doen. iIn de kleuren die zij krijgen als zij de nectar op kunnen zuigen van iedere bloem.Zo er vaar ik mijn taal met al haar elementen,met al wat zij brengt,niet stoffig hoeft te wezen ,maar helder in een gesprek,overwegend overgoten,uit verbazing is gezet van het moment van spreken en ik er niet meer op let hoe mijn welzijn in het spreken is neergezet. In het ervaren wat het laat zien dat eigen taal in alles kan worden gesproken zoals het komt en dan mijn overgave kan voelen in de stilte er is, om mij te begroeten om te staan naast mijn zij,naast mijn vlinderen over alle bloemen en de nectar verspreid, om later te kunnen kiemen en weer opnieuw kan worden gezien in de schoonheid van mijn beleven als ik in mijn overgave zit.