In eigen hand.

Ik schaar mij in de rij en heb in feite niets meer te vragen,kijk wat vooruit en vroeg mij af wanneer een zomer kan verschijnen,wanneer ik een taart aansnijdt en weet te proeven,hoe een zendeling zou moeten voelen in een vreemd land,waar mensen niet kunnen praten,maar in gebaren mij laten staan,mij laat ervaren dat vanuit mijn stilte ik kan zien, hoe de bewegingen die ik voel op mijn maag is gaan zitten.Ik schud mijzelf los van mijn ingehouden liefde en ben gefocust zoals gewoon, niets anders meer zou willen dan de rust die ik koester en mij in de gelegenheid ook zet, om alleen te spreken met mijzelf.Niet om kan kijken in wat ik ken maar alles te laten zijn in dit moment. Mij om kan keren naar mijzelf ,kan spreken zoveel ik wil en niet de indruk heb dat wat ik zoek eigenlijk niet nodig blijkt te zijn.Ik neem een stap naar voren en leg mijn handen op mijn rug,gooi mijn borst naar voren en slaak een diepe zucht.Dan in een moment van beseffen in wat mijn taal mij brengt nergens anders neer kan leggen dan in eigen hand.Dan in eigen weten dat op een dag dit fenomeen door zal breken in het verstaan,dat in alles wat is beschreven is ontstaan.De wereld is zo groot,maar zo klein in het begrijpen,dat wanneer ik met mijzelf ook spreek iets terug kan krijgen, wat ik heb gemist en dacht te verliezen ,maar door mijn eigen energie, ik mijzelf kan voeden,zoals een kind de was kan doen,zoals ik weet te lopen, waarin mijn handeling die ik voel, alleen voor mij deze betekenis kan hebben.Om te weten dat er steeds een nieuwe ingang is om iets aan mijzelf te laten weten, dat in het schrijven wat ik doe en in het spreken mijn klank wat zachter is geworden,mijn kalmte in een stevig fundament is gezet,niet omval door het verdragen,maar als een stevig besluit als vanzelf kan ontvouwen ,waarin het rouwen een eigen kant opgaat.Het rouwen om wat is geweest en nooit meer terug zal komen,nooit meer als een wild beest door de wereld te lopen,te confronteren, iedereeen de les te lezen en te ervaren dat mijn scherpe kant verdwenen is.En ook zie hoe mijn integriteit is terug gevonden in het schrijven naar mijzelf,in elk woord die ik kan ervaren heel persoonlijk blijkt en niets heeft te maken wat een ander zou moeten doen,en ook zie dat wat ik wilde om te laten zien,nochthans alleen voor mijzelf is bedoeld.Daar waar mijn instant vermogen vanzelfsprekend is geworden in de taal die ik gebruik en alleen maar wil kijken hoe de takken aan de bomen staan te wuiven, naar het weer wat nog gaat komen ,de lucht op kan snuiven en mij op kan fleuren,wanneer ik naar mijzelf weer schrijf.Er is weer een nieuwe dag begonnen,een nieuw verslag in het kijkend schrijven,waar mijn verlaten van oude gewoontes even aan mag wennen dat de verandering die ik voel ,vanzelf haar plek zal vinden in het delen naar mijzelf.