Rugzak.

De stilte waar ik uit  schrijf, is als een fluweel ontvouwen en altijd schrijf naar mijzelf,waarin ik wil onthouden dat de tijd die er voor neem, als goed beschouwd een oude rugzak die ik lang heb gedragen, vanochtend heel symbolisch heb weggegooid.Met mijn hart op de tong met al het dragen van deze rugzak, mij altijd deed herinneren dat het loslaten van een tijd,het ondervinden van al mijn spijt en nooit begrepen werd,dat enigszins iets vast te willen houden door het suizen in mijn hoofd, ik eindelijk durf weg te gooien in wat mij niet meer past.Deze rugzak stond symbool voor een tijd die met al mijn reizen heeft te maken,die als een lievelings tas in het dragen van de wereld, waarin ik ben geweest,waarin ik heb genoten van de culturen die ik zag,zoals een aantal keren naar Bali ben geweest,naar de Dominicaanse Republiek,naar de Pyreneeën,naar de Belgische staat, om te gaan ervaren in wat het geeft, in wat het had en al die ervaringen in deze rugzak had meegenomen.Maar uiteindelijk besloot om mijn eigen weg te kiezen,waarin ik mijn schrijven heb ontdekt,waarin mijn belichaming in het spreken mij veel verder heeft gebracht dan ik dacht om deze rugzak te moeten dragen.En vanochtend ook besloot, om heel symbolisch deze rugzak af te doen,zodat ik mij kan wijden aan mijn eigen taal,in wat ik kan ervaren in mijn ontvouwen en naar mijzelf steeds schrijf.Met het vertrouwen die ik heb  gevonden en het zo is beklijft,dat het dragen van een oude rugzak niet meer nodig is,maar blijf verwonderen,dat het symbool wat ik aandraag, geen litteken meer achter kan laten,dan alleen het vertellen aan mijzelf. Dat de waarde die ik eraan gaf nu is verdwenen, door het onstaan van mijn schrijven en daarmee dikke deuren dicht kan doen.Geen oude herinneringen toe kan laten omdat ik net deze rugzak heb weggegooid . In het onverlaat beschrijven in wat het doet als de rugzak die men denkt te moeten dragen, weg kan gooien zoals bedoeld,zoals een vlucht kan wenken ,zoals mijn tijd heeft geleerd,dat alles wat een last kan geven,mij in een bepaalde stand had gezet.Mij in het bewegen van wie ik ben, zo kwetsbaar bloot kan geven in alles wat ik aan mijzelf vertel.In alles wat ik heb lopen sjouwen en in mijn rugzak had gestopt,maar nu ik het weg heb kunnen gooien ,voelt het heel goed.Voel geen verbinding in wat het geeft dat een herinnering ook maar een herinnering is geweest en loop als vanzelf in mijn eigen taal van delen,in de bereidheid van de woorden die komen, voor mij geheel vanzelfsprekend mogen stromen in de tijd dat ik schrijf.