Voetstuk.

Ik hoef niet meer thuis te komen in wat ik zeg.Ik hoef niet meer te weten hoe ik het zeg,ik ben gefocust op mijn spreken, in wat er dan gebeurd, dat ik niet meer hoef tevluchten als er iets gebeurd,maar te blijven zitten in het moment, waarin ik mijn stilte weet te ontvangen,waar ik gewoon mijzelf ook ben,waar geen tweede kans ook ligt,waar de veters in mijn schoenen netjes zijn gestrikt,en mijn jas over mijn arm kan hangen ,mijn stilte nog meer voel in wat het brengt .Mijn eigen spreken op een voetstuk zet en er in feite zo af kan vallen,omdat het mij nog weinig zegt, van een angst die zonder dat ik daar erg in had, kan overheersen ,en mij laat voelen in mijn lijf,en geneigd ben om dat te negeren.Maar zodra ik kan spreken met mijzelf, in het ontvangen mij nu duidelijk wordt, dat de angst die ik voelde zich in mijn lichaam had vastgezet, mij een bonkend hoofd had gegeven,een steen op mijn maag,maar door er over te spreken in het luisteren naar mijzelf, kan ik ervaren dat het weg kan drijven uit mijn lijf . Geen angst meer hoeft te voelen in de stilte die ik heb,die mij wijselijk kan laten ervaren dat de angst om gelukkig te durven zijn zo in waarde is gestegen, omdat ik de aandacht naar mijzelf heb gebracht.Iets op een voetstuk zetten heeft zich laten zien, in al mijn delen op papier,maar kom erachter dat in het plezier van ondervinden, mij iets terug kan geven aan mijzelf.En in het plaatsen van een voetstuk zich kan wreken in mijn eigen geluk, zich buiten alle paden heeft gericht om niets meer op een voetstuk te willen zetten in het ervaren van mijn eigen geluk.