Podium.

Mijn podium die ik neem in het sprekend luisteren. In wat het geeft om aan mijzelf duidelijk te kunnen maken, dat wat ik beleef, mij zo kan uiten op mijn kanaal.Mij op de voorgrond zet,zonder publiek, ik naar mijzelf kan kijken,met mijzelf steeds spreek in het ontvouwen van dat moment.Mijn podium weet te behouden in een lijn van vertellen, van eervol te kunnen zijn,zonder over een ander te spreken,zonder een politieke tint,zonder een overwegen en mij af vraag, zonder te zwijgen en ik in feite steeds mijn eigen klank omarm.Eigenlijk heb ik alleen mijzelf nog nodig om in mijn stilte te durven zijn,waar het waken over mijn woorden mijn grootste taal behoord te zijn.Ik wijk niet af van de afleiding om mij heen,ik sta als een gewortelde stam te kijken naar wie ik ben,mijn blik naar buiten heeft geen enkele zin ,om daar over te schrijven.Ik laat het buiten mijn gebied,waar ik mijzelf kan wezen.Ik haak niet aan, in een stroom, die een vernietiging zou kunnen zijn.Ik til wat stenen weg om mijn ruimte te markeren en laat zien dat zonder een beweren, mijn klank die ik kan voelen, als een kanaal voormijzelf is bedoeld. In het ervaren in wat ik zeg.Het benaderen van wat dingen en mij eigenlijk niets meer zegt,dan alleen mij te omringen in al mijn schrijvend delen.In alles wat ik aan mijzelf heb uitgelegd, geen noodzaak meer is in een herhalen ,waar mijn podium die ik heb in ronde cirkels zijn neergezet,waar heel veel ruimte is om te praten, mij niet belet om te blijven zitten in mijn stilte.
In stilte te kunnen zijn en daar mijn podium voor gebruik,waar ik alleen sta te gebaren,waar het publiek wat ik niet mis, naar mij kunnen staren en daar waar de tijd ook voor nodig is, om te kunnen begrijpen dat het spreken met jezelf ,met eigen taal heeft te maken.
Het flinterdun verstaan ,het markeren zoals het komt,het onmogelijke blijkt te zijn en ik mij werkelijk af ga vragen of het er nog toe doet om te vragen aan de ander, in het vertellen dat het kan, om naar jezelf te kunnen luisteren.Mijn podium die ik heb en zelf heb gezet, in het creëren dat het kan om eigen podium te hebben.Mij nergens meer aan houdt, dan alleen aan mijn eigen spreken,de stilte als vertrouwd mij kan geven,kan maken en breken ,kan staan en gaan zitten ,kan gaan liggen in het weiland voor mijn huis en dan te roepen hoe zalig het mij lijkt, om zo mijn leven te omvatten als een levend bewijs, dat mijn eigen taal die ik ontvang, altijd blijft huizen in mijn lijf.
En daar is mijn podium te vinden,in het ervaren dat het kan, dat ik het kanaal ben geworden van mijn eigen belichaamde taal.Dat ik mijn podium heb genomen zonder een auditie te hoeven doen,zonder een toeststemming van de ander,maar met eigen vermogen ik kan laten zien hoe je een eigen podium kan creëren.