Zachte kant.

In het ervaren van dit moment,voelt mijn zachte aard,van mijn wezenlijk zijn, als een blok naar binnen vallen en moet kiezen in wat ik wil, in het beschrijven hoe het voelt om geraakt te zijn door wat liefdevolle woorden en aan mijzelf vertel, dat wat er werd gezegd, eigenlijk voor het eerst kon horen in een mooi gesprek, hoe het mij raakte, dat mijn lieve kant ook werd herkend en ik daar zuinig op mag zijn.Ik hoef niet meer te doen alsof ik sterker wil lijken en mij heel even waan in een oud patroon en mijzelf te streng weet aan te pakken,mijzelf te weinig gun, in het kunnen genieten van ieder moment,en altijd het gevoel wil hebben om echt gelukkig te willen zijn.Maar soms ook voel dat in een moment van echte belangstelling, het mij raakt en kan ervaren dat ik dat van mijzelf soms kan vergeten. Maar dat door een ander de spiegel werd voortgehouden en ik kon knikken terwille van mijzelf om ook eens te ervaren wat een ander mij verteld.Zonder echt te beseffen, zat ik in een flow van laten zien,laten weten aan de ander waar het toe diend, om te spreken en te schrijven in het delen zoveel ik kon,maar dat ik ben gaan begrijpen dat ik mij in afstand heb gezet en niet meer open stond voor de werkelijke contacten, die ik net als een ander ook nodig heb.Het komt aan mij voorbij,en het kijkt mij diep in de ogen aan, het vraagt hoe het gaat om altijd zo in mijn taal te blijven ,zo in eigen overtuiging te staan,maar dat ik inmiddels ook wel voel, dat in de zachtheid die ik heb,zo aan de kant geschoven kan zijn,van de wisseling in dagen,zonder mij af te vragen hoe het toch komt dat mijn taal waarin ik mij wentel, om over te dragen in wat anderen niet willen kennen.Het is mijn dierbare kant in mijn eigen ontvouwen,dat mijn manier in het duiden,als een schors om mijn maag is gekomen en niet anders meer ken, dan te weten hoe het mij in beslag heeft genomen,en mijn te hoge bloeddruk dit aan heeft gegeven om rekening te gaan houden met mijn zachte ontvankelijke aard.Met mijn liefdevolle onthullen die ik versta,die ik als een loper heb uit lopen rollen,over de straten van een andere taal,over de voeten van het bekennen, dat ik hier werkelijk alleen in sta.En zoals gewoonlijk door mijn zachte aard,door wat ik zo graag had gewild , in de aandacht die het vraagt, om te laten zien hoe het kan gaan om mij te laten gaan in de taal die ik ken. Die mij uiteindelijk ook laat zien,dat de waarheid die ik ken niet is te vergelijken in wie ik werkelijk ben.In het schrijven wat ik aan mijzelf heb geleerd,door mijn klank te beluisteren in iedere zin,maar dat ik nu zover ben gekomen om ook mijn aanpassen te retourneren, in alles wat ik gratis heb laten zien.Door het vertrouwen naar mijzelf en dit ook eens kan laten weten , dat ik veel meer rekening wil houden met mijn zachte kant, die altijd vol overgave naar een ander kan kijken,maar in het besef, dat de strengheid die ik naar mijzelf  heb gedaan, eens om te keren, zoals ik vaak naar de ander heb gekeken, nu op mijzelf kan projecteren.En daar mijn ervaren ook in blijft.