Poldervrouw.

Door het wandelen in de polders ,waar ik iedere ochtend de weide vogels begroet,met de koeien een blik van verstandhouding heb,en kijkend naar de enigste zwaluw ,die nog niets zegt over de zomer die er nog niet is,maar in mijn wandelen  mij een poldervrouw kan voelen en als heerser door  de weilanden loop en het gemaaide gras, die ik ruik, mijn stappen steviger worden, wanneer de wind mij duwd,de zon achter de wolken is verdwenen en het veel te koud is voor de tijd van het jaar.
Al 25 jaar woon ik in de polder,waar de geur van de natuur mijn longen vult en mijn adem die ik hoor wat dieper is gaan zitten,wat nodig blijkt in wat ik tegen kom, met volle overgave te kunnen begroeten en te kunnen genieten wat natuur voor mij betekend als ik tegen mijzelf dan zeg, dat ik mij een poldervrouw kan voelen.Niet de arrogantie van de rijken,niet de strijd die nu bij de boeren past,maar gewoon een poldervrouw te wezen in elke stap die ik zet en iedere dag mij laat vullen door de natuur, met de schapen die ik zie,met het hek wat gerepareerd moet worden,met het niezen wat ik doe, waar de pollen ongemerkt mijn lijf in wilde en heel gezond wil blijven omdat ik niets wil missen om een poldervrouw te zijn.Het is in de eenvoud uit te drukken,dat wat ik ooit heb mogen ervaren met het melken van een koe,zo stil en aandachtig, de koe hoorde kauwen en het melk die zij gaf nog warm voelde ,en ik mijn hoofd tegen haar lichaam hield in het vertrouwen die zij gaf,waar de stilte  die ik nu ervaar, als ik loop in de weilanden en kan ervaren wat een poldervrouw kan weten en dan plots een rij kleine eendjes voorbij zie schieten,dan stil kan staan in het genieten van het onstaan wat zich in feite de hele dag laat zien.
Het is mijn ervaren die mij verteld, hoe eenvoudig het kan wezen in het kijken naar de natuur,waar het riet zo'n mooi geluid kan maken en mee kan buigen naar iedere kant,waar de vogels kunnen schuilen en daar hun nesten maken en ik heel zachtjes het kan bewonderen hoe de natuur dit laat. Een poldervrouw te benoemen in mijn staat van zijn,waar mijn taal net als in mijn wandelen mij altijd terug kan zetten in wat werkelijk belangrijk kan zijn.Is om te luisteren naar elke beweging die ik maak,naar elk koesteren waar het om gaat, om in dit momnet te leven waar ik in ben ,en vanochtend mijn ervaren om te vertellen dat ik een poldervrouw ben. Omdat het mij heeft gezet in de rust van eigen beleven en het deze naam heb gegeven om mijzelf te herinneren dat het werkelijk zo is.
Mijn werkelijke reden in het verblijven waar ik in ben,is zeldzaam te noemen en tergelijkertijd mijn rijkdom is geworden, in wat ik kan ervaren als ik vanuit mijn natuurlijk gedrag kan schrijven en spreken.Niet veel nodig heb, om te voelen dat ik leef,dat ik de boost kan voelen in alles wat ik deel,in alles wat mij is overkomen,,, vanuit mijn taal die ik beschrijf,vanuitt het alleen durven zijn met mijzelf,geen keerzijde nog heb, maar een veronderstellen dat wat ik vertel met mijn natuurlijkheid te maken heeft.Ik kan kijken zoals de natuur naar mij kan zien,en altijd kan voelen dat ik met open armen wordt ontvangen,dat in de ruimte die ik voel, zo bij mij is gaan horen,zo in natuurlijke staat niets anders wil ,dan te ervaren dat mijn eigen stilte heeft te maken met de puurheid waarin ik leef,waarin ik kan schuiven om mij goed te voelen,waarin ik mijzelf blijf vertellen van ieder moment dat ik schrijf ,heel natuurlijk kan ontstaan,precies zoals ik het wil hebben en er zo een poldervrouw kan ontstaan.