Achteraf.

In het begrijpen van de ander, wat blijft schuren in wat er was,komt nu de opluchting van een uitkristaliseren, dat het soms nodig is geweest, om een afstand te creëren, om te blijven bij mijzelf ,zodat de werkelijke reden nu haar plek inneemt.Waar mijn eigen waarheid en die van de ander, altijd dat verschil ook blijft,dat het mentale niets heeft te maken in het uiten hoe het kan zijn, om in mijn eigen werkelijkheid te kunnen blijven, als ik naar mijzelf  schrijf.Het heeft geen plaatje of een doel of een uitzinnig weten,dan alleen mij tegoed doe aan mijn uiten in wat ik schrijf.In wat ik laat weten aanmijzelf,en de kruimels die ik dacht te hebben, eigenlijk hele broden bleken te zijn.Eindelijk in eigen besef wat het nooit hetzelfde is geweest,dan alleen de stilte iets kon vatten, iets neer had gelegd en mij vaak kon doen besluiten, dat mijn eigen stilte iets had omgekeerd,om niet te hoeven voelen dat ik  veel te veel het allemaal persoonlijk had genomen.Veel te invoelend zoals ik werkelijk ben ,veel te nieuwsgierig in wat er gezegd,in de bevlogenheid van een bepaalde energie, van het onbewuste, wat  voor mij het thema blijft om naar te kijken en toch te blijven bijmijzelf.
Om dat wat ik nu begrijp geen invloed meer zal hebben in wat ik schrijf,in wat ik kan hervatten,vanuit mijn zachte hand, dat door een afstand te nemen, dan pas kan zien, waarom de dingen moeten gebeuren,waarom een afwijzing eigenlijk een verlossing blijkt te zijn.Een openbaring in wat ik schrijf, in wat ik blijf vertellen zoals het is, vanuit mijn barmhartigheid ook weet te beslissen hoe het kan zijn, dat alles wat ik heb ervaren, nodig is geweest om door te kunnen gaan, hoe ik mijn taal beleef.Hoe ik blijf omschrijven en het mij veel meer geeft, dan af te wachten in een ruimte die van een ander is geweest. Maar door  te laten zien, dat de verandering die ik voel, zo terrecht is gekomen in mijn eigen schoot,en dat blijf koesteren met de mooie troost,dat in het ontvouwen zoals ik het ervaar, altijd mijn eigen ontdekken blijft.Altijd  heb geweten in de taal die ik beschrijf, voor mij geen uitgang is geweest,maar een ingang naar mijzelf.En wordt mij bewust, dat ik mijn hele leven al zoveel heb geschreven en daar mijn ontvangen ligt,daar waar de bergen zijn  beklommen,het pad wat hoger ligt,de lagen zijn te tellen en ik geen rekening hoeft te houden hoe het klinkt,maar weet vast te houden aan de taal die ik gebruik.Aan de realisatie die ik nu heb ondervonden, door de verbinding te leggen naar mijzelf.Die weer is terug gekomen door te schrijven naar mijzelf.Door te durven kijken en  te ervaren dat mijn bijzonderheid in het kunnen delen, nu in eigen voetspoor heb gezet,in eigen weten, dat mijn taal bestaat en  uitlopend kan vertellen, dat wat is geweest mij heeft kunnen vormen in wat ik nu vertel.Achteraf zo innemend,zo zacht in de handeling die ik zet en zo ontwapenend en vrij, mijn eigen taal voort kan zetten zoals ik schrijf.
Zoals het moest gebeuren en achteraf , het besef dat er andere deuren open zullen gaan, door los te laten en te kunnen zien dat er voor mij in feite weinig is veranderd. Dan alleen te zien waar mijn taal mij heeft gebracht.Waar het stampen op de grond de wormen naar boven zijn gekomen en met een vluchtige blik naar voren zijn gekropen,waar de lach die kan ontstaan, veel breder is geworden, in wat ik achteraf blijf ervaren, dat alles goed is geweest,dat in het ontdekken van mijn eigenschappen, de link blijft behouden,in het ontstaan in wat ik schrijf. Achteraf na vele jaren nog steeds mijzelf omhels, in het gebeuren van wat ik lees,mij ondersteunt, mij verder brengt als voorheen.Zoals de tijd steeds sneller lijkt, als ik schrijf naar mijzelf alleen.En achteraf pas kan bepalen,hoe het het zich heeft gediend,hoe de vork aan de steel kan zitten,hoe ik  met mijn handen eet,hoe de beslissing die ik neem, ook weer kan veranderen in een zachte blik,waarin mijn eigen verstandhouding recht kan zetten zoals het begon,maar altijd achteraf kan herinneren, dat er in mijn leven meerdermale is voorgekomen, in het overgeven naar iets nieuws,maar door te blijven schrijven ik nu weet, dat hierin mijn passie ligt.Daar  mijn overgave in kan voelen ,altijd heeft te maken met mijn welwillend kunnen zijn,met mijn bekwaam vermogen, om  mijzelf te durven volgen en dan wat later blijkt, dat in de ontmoeting met de ander, mijzelf zou kunnen vergeten,mijzelf nu op de voorgrond zet,zodat de verschillen die dan komen, pas achteraf naar voren komt.