Barmhartigheid.

Mijn eigen taal het blijft herhalen,wat verschijnt in de loop van schrijven , normaliter iets moois verschijnt en mijn input in het vertellen mijn draagvlak blijft,mijn gedrevenheid de ruimte geeft in het omcirkelen, dat de belangrijkheid door kan drukken en als een steen kan rollen naar een kant,waar de stappeling van delen verder kruipt,dan de wortels van de bomen,dan het gras wat altijd groener lijkt bij de buren,maar daarin vergeet mijn eigen stoepje te vegen,mijn eigen bijdrage in wat het geeft, om de bocht die ik vaak neem,soms scherper lijkt dan wat het wezenlijke verteld.En dan een slokje van mijn sapje neem en wat achterover leun, om te kunnen ervaren in wat ik deel,in wat ik aan mijzelf blijf vertellen dat het leed, die ik als een getuigen kan zien,mij niet geheel onberoerd kan laten,onaangetast kan laten liggen en net doe alsof het er niet is,maar dan zou ik mijzelf verloochenen,dan zou mijn reageren op mijzelf de enigste uitweg zijn.Maar omdat ik leef op deze aarde en mijn eigen steentje bijdraag in het geheel,in het vertellen wat ik ervan vindt. Welk een indruk deze wereld op mij maakt,met welk een recht mijn schrijven blijft onstaan, zachtjes aan ook wel weet, dat ik mijn eigen verantwoording neem,en in het kleine mijzelf ook groter maak, om te ervaren dat in iedere daad van beschrijven geen wet is voorgeschreven ,maar kan ontstaan. Kan blijven glinsteren in het geheel, uit de schaduw wil blijven in wat ik deel,maar de mooie momenten die ik creëer, als een veld met bloemen kan zaaien, naar een ieder die het wil ontvangen,naar een ieder die zich herkent, dat eigen taal bestaat.Dat er geen reden hoeft te zijn om de tijd te nemen in wat je schrijft,in wat je zou kunnen vertellen aan jezelf ,hoe een hand in het reiken,in het verstaan, dat elke letter kan beklijven in eigen beschrijven van eigen taal.
De stroom op gang te zetten,mee laat drijven in wat er komt,meewarig kunnen zijn en blijven kijken,blijven zien dat eigen taal zich kan ontvouwen , het ook diend om de stilte te ontmoeten,om vrij te zijn van iedereen,vanuit het weergaloos ontluiken in alles wat er leeft om naar te kijken,erover te schrijven,en dan als een vlinder verder kan trekken in de lichtheid van het leven,in de schoonheid die ik voel,in het barmhartig kunnen wezen, naar elk mens die ik ontmoet,naar elk gebaar die ik kan geven in het delen van mijn taal,van mijn verworvenheden,met geen enkel opleiding heeft te maken,geen hoogstand in het kunnen dalen,in het kunnen zijn, met mijzelf alleen.