Ambitie.

Het haalt het niet bij een gewoon gesprek,het trekt de luizen uit een pels,het laat alles achter liggen en niet te weten hoe het telt dat alle gewoontes die zijn geteld, eigenlijk nog steeds open blijven trekken en kan staren naar wat geweld in  het overdonderen, alsof alleen de wereld daar uit bestaat .Maar  zelf kan besluiten hoe hier mee om te gaan, in wat telt om mijn spullen weer te verschuiven en het een andere plek weer geeft.Het mijmeren in een energie,het kunnen overzien, dat de handeling die ik zet,altijd weer iets nieuws kan brengen.Het nieuwe wat heel oud blijkt te zijn,vanuit een kramp is geboren,vanuit een overtuiging die steeds maar blijft om te willen schrijven.Om te delen met mijzelf,niets in het bijzonders,maar dat de taal mij kan brengen naar mijn eigen wonder,naar een gesprek die ik heb, waar de bevinding van ervaren mij in complete transfomatie heeft gebracht en mij moet bedwingen in het schreeuwend effect,wat op een degelijke manier af kan dwingen, terwijl ik schrijf.
Ik heb geen deuren gesloten,maar juist open getrokken naar de verkeerde kant,en eigenlijk had moeten duwen en het handvat wat ik had, in mijn hand weer werd gevonden,moest lachen hoe het kan,dat als ik mijzelf kan lezen,dat ook bij een ander kan.Als ik kan luisteren in wie ik ben, dan is dat nog maar een topje van een berg,en heb nooit ervaren in wat ik nu besef,dat mijn schrijven zo volstaat,ik mijn spreken hiermee verlaat,omdat ik eindelijk kan zien dat hier mijn ambities liggen.Mijn voltooid verleden tijd,mijn aparte benadering van schrijven,geen doel  voor ogen heeft,dan alleen vanuit het niets te kunnen schrijven.Al mijn angsten heb onderzocht en terecht kan wijzen, naar wat is blijven kleven aan mijn lijf,naar dit momnet van mijn vertellen en dat over heb gehouden van het welzijn met eigen spreken,te lang heb willen luisteren, maar eigenlijk alleen mijn schrijven is overgebleven. Zich niet laat beperken in wat ik kan ervaren om met mijzelf te zijn.Daar geen verschil in wil maken, ook wanneer ik met een ander spreek en niet vanuit wat ik inmiddels weet,maar gewoon te blijven ervaren dat ik zo'n ander leven leidt, in wat het kan schelen naar de ander.Mijn ambitie ook blijft, in een gezonde houding,in het prettig kunnen voelen terwijl ik schrijf en er eigenlijk niets hoeft te veranderen,maar dat de ervaringen die ik heb zo wonderlijk mee kan dragen in weer een volgende ontmoeting die ik heb.In een volgend besluit van delen,van te schrijven zoals het komt,en als een vloeiend geheel,mijn verhaal in een ambitie zet,in een glorieus ontvouwen,waar geen eind of een begin in zit, dan alleen het tonen in welk moment ik zit,in welk een wonder het naar voren komt,  met beide handen aan kan pakken in de lijn die nu is neergelegd en ik heel tevreden kan blijven kijken,naar de ambitie die ik heb om mijn taal om te buigen naar het ontstaan van dit moment.